Verhalen

Net, een uur geleden, heb ik dansles gehad. Ik hou van dansen. Dat betekend niet meteen dat ik de sterren van de hemel dans. Maar ik geniet als ik aan het dansen ben. Ik hou van muziek en om je lichaam totaal op het ritme van de muziek te laten gaan maakt mij blij. En het laat me even alle dingen vergeten. Want soms, ja soms, ben ik wel eens bang dat ik al die mensen om me heen niet verdien. Waarom zijn ze altijd zo lief voor me, terwijl ik soms gewoon een bitch kan zijn. Misschien denkt iedereen dat wel eens over zichzelf. Maar ik heb nu een onwijs lieve vriend. Maar waarom? Waarom heb ik die lieve vriend en niet iemand anders? Waar heb ik dat aan verdiend? Ik ben toch geen geschenk uit de hemel ofzoiets? Er zijn mensen, vriendinnen van mij, die nog veel liever zijn. Ik ben veel te bang dat ik dingen heb gedaan die ik eigenlijk niet had moeten doen. Of dat ik mijn mond voorbij heb gepraat, terwijl dat beter was van niet. Er zijn vaak geruchten over mensen die ontstaan uit gepraat. Ik ben soms bang dat ik ook zo iemand ben die dat soort geruchten veroorzaak. Maar waarom ben ik daar bang voor? Ik weet het niet. Misschien is het wel gewoon omdat ik te onzeker ben. Veel te bang om juist die mensen kwijt te raken om wie ik geef. Om de mensen wie ik lief heb. Ik wil er te graag voor mensen zijn en doe te erg mijn best, dat het misschien daarom wel fout loopt. Of misschien ben ik wel te bang dat het mis gaat lopen. Ik weet het niet..

Weg. Weg. Weg. Ik moet weg van hier. Snel ren ik naar buiten en gooi de achterdeur achter me dicht en verplaats me snel voort naar de poort. Die haal ik van de knip af en gooi hem open. Stil ren ik de poort en ga achter de schuur van de buren langs. Er is geen licht en daarom is het heel erg donker. Mijn sokken worden nat van het net natgeregende gras en modder. Maar dat maakt me niet uit. Ik wil weg rennen voor m'n problemen en al mijn acties. Ik duw de takken uit mijn gezicht en wil snel weer in het licht terecht komen. Eindelijk zie ik aan het einde van het pad een licht branden en stap tegelijkertijd op een betegelde straat. Dat houd mij niet tegen om nog steeds mijn vaart te houden. De adrenaline stroomt door mijn lijf en snel ren ik het fietspad over de stoep op. In de verte zie ik het industrieterrein met het asfalt eromheen. Daar ging ik in de zomer altijd skeeleren. Ik voel de stenen onder mijn voeten prikken. Tijd om mijn schoenen aan te doen had ik niet meer. Ook een jas heb ik niet aan, daar had ik veel te veel haast voor. Aan het einde van het fietspad realiseer ik me dat ik al een eindje heb gerend en dat ik aardig aan het hijgen ben. Ik stop even mijn pas en kijk omhoog. Het is inmiddels donker en de sterren glinsteren naar me. Ze lijken wel te zeggen; doe nou maar even rustig, er is veel meer uit het leven te halen. Dat maakt me wat rustiger. Ik stop mijn handen in mijn broekzakken en voel dat ik zelfs geen telefoontje bij me heb. Ook dat maakt me eventjes niet uit. Ik zet mijn stap weer voort en loop langs een slootje. Het water glinsterd door de schijning van de sterren en de maan. Zo loop ik weer verder over het fietspad. Er komt een fietser aan. Ik heb het gevoel dat hij naar mijn voeten staart en denkt; heeft dat arme kind het niet koud? Maar nee, ik had het niet koud. Ik was gewoon eventjes toe aan een frisse neus. In mijn hoofd speel ik steeds het bandje af wat er de afgelopen paar dagen was gebeurd. Ik realiseerde me dat er eigenlijk helemaal niet zoveel gebeurd is. Alleen vond ik dat ik teveel fouten had gemaakt. Een goede vriend van me zei een keer; op een gegeven moment zit je in je eigen cirkel. Je gaat alles opstapelen en je moet er zelf uit zien te komen. Dit moet je helemaal zelf doen. Een ander kan niet precies voelen wat jij voelt. Hij had gelijk. Vond ik. En deze frisse neus deed me even goed. Zo liep ik nog een klein rondje door hillegom. Ik weet niet eens hoelang het heeft geduurd, maar lang genoeg om weer kalm te blijven. Toen ik weer bij mijn huis aankwam, kwam ik alsnog niet voorom. Ik kwam gewoon achterom, trok aan de poort en voelde dat mijn moeder deze op slot had gedaan. Expres natuurlijk, zodat ik voorom zou komen. Maar gelukkig hebben wij zo'n schutting waar je overheen kan klimmen. En dat deed ik dus. Alleen stond mijn moeder in de achtertuin. Ze ving me op en zei er verder niks meer over. Op dat soort momenten kan ik liever alleen zijn, even niemand om me heen, en zelf zorgen dat ik tot rust kom.

Dit is echt gebeurd. Maar dan 3 jaar geleden ongeveer. Ik had ruzie met mijn moeder en ruzie met een vriendin. Dat zag ik even niet meer zitten. Het klinkt misschien dramatisch; weggelopen van huis. En het is geen optie om je problemen op te lossen en ook niet om er voor weg te lopen. Maar soms is het gewoon heerlijk om een momentje voor jezelf te hebben.

En zo een momentje heb ik nu ook weer even. Eigenlijk moet ik huiswerk maken. Of nouja, een boek lezen voor Nederlands.

Daar begin ik maar eens aan.


Liefs.

I love it!

Over het gevoel dat er altijd één bepaald persoon voor je is en die van je houd, kan ik wel door blijven schrijven. Dat gevoel overstemt al je andere gevoelens. Vaak vergeet ik dan ook totaal de tijd. Dat kan je wel navragen bij Lisa. De laatste tijd kom ik vaker te laat op afspraken of red ik het altijd net aan. En dan zit altijd mijn haar nog door de war en heb ik mijn mascara bij de hand om dat nog eventjes bij te werken. Rennen, vliegen, stressen en lage cijfers op school. Maar zodrda je bij hem bent, draait alles om hem en de tijd waar je je op dat moment in bevind. Ja, zo een persoontje heb ik op dit moment. Vanmiddag had ik me verbrand aan kokend water en hij liep de rest van de middag achter me aan te hobbelen met een washandje om het koel te houden. Hij had ook zijn schouders op kunnen halen, een washandje in mijn handen kunnen drukken en kunnen zeggen: 'Stel je niet zo aan, volgende week zie je daar niks meer van en is de pijn vast ook wel weggetrokken', maar dat deed hij niet. Alleen al om het idee dat hij me wilde helpen, maakte de pijn een stuk minder. En dankzij hem, is het nu gewoon een rode vlek, die morgen zeker weten weg is!

Best raar, dat je zo iemand gewoon één keer in de zomer toevallig tegen komt. Bij mijn bakker nog wel. Hij kwam een chocolade taartje kopen. Paar maanden later zag ik hem in het punt, en het was meteen goed. Zo'n gevoel van; wauw! En zo ben je alweer 1,5 maand verder.

Het beste wat je kunt doen is dan gewoon genieten van de momenten die je met elkaar hebt. Houd je daar aan vast, maar niet te veel. Geniet er gewoon van, en maak er een leuke tijd van.

Morgenavond weer naar 't punt! Super veel zin in. Samen met Lisa en Manon en de rest van de mensen die er zijn. Daarna hopelijk Doubler. Vrijdagochtend uitslapen, vrijdagavond carnaval in de duinpan, zaterdagochtend werken om 7 uur 's ochtends, zaterdagmiddag slapen, zaterdagavond weer carnaval in de duinpan en zondagochtend om 10 uur competitie spelen. Lekker weekendje toch? En dan maandag weer uitslapen op school!

Dat ga ik hélemáál redden!

Ik ga mijn bed nu wel opzoeken.


Liefs.

Excuses..

Oh! Excusé moi!

Lisa en ik hadden dan afgetrapte schoenen aan, maar Manon had haar nieuwe G-star schoenen aan! Sorry Manon! Ik schaam me diep.

Maar.. Geef toe, als ik zeg dat we alledrie afgetrapte schoenen hadden, krijgen mensen meer een indruk van onze 'Sjonnie&Anita' oufit.

Snap dat dan!

Haha, je bent lief. En je hebt mooie schoenen!


Liefs!

Patatje oorlog halen bij Hotels van Oranje.

Zo liepen Manon, Lisa en ik over de boulevard van Noordwijk aan zee. Het verbaasde ons niks dat al die mensen er zo rijk uitzagen met die dure huizen, mooie auto's, grote hotels, veel restaurants en veel tentjes om gewoon lekker gezellig wat te drinken. Ik hou van Noordwijk aan zee, en zo hou ik dus ook van het strand. Maar dat is meer een onderwerp voor de zomervakantie. Want ik wilde even stilstaan bij het feit, dat Lisa, Manon en ik er niet uitzagen. We voelde ons serieus de Nederlandse 'Sjonnie en Anita'. Manon had een muziekje op haar telefoon aangezet, we hadden alledrie afgetrapte schoenen aan, een sportbroek met gelukkig daarboven een 'gewone' jas en een kop die eruitzag alsof we zo uit de sporthal vandaan kwamen. Wat dus ook het geval was, want we hadden NewAge in Noordwijk. Dat was ongeveer een kwartiertje lopen van het strand af. Dus toen we alle drie even geen wedstrijd meer hadden, besloten we een stukje in het lekkere weer te gaan lopen. Want ja, het was echt mooi weer. Het zonnetje scheen, de wind was lekker cool en we voelde ons alle 3 goed. Zo liepen wij dus met onze 'Sjonnie & Anita' outfit en onze 'ghettoblaster' richting Hotels van Oranje..

Judith: 'Ik heb trek in patat'
Manon&Lisa: 'We gaan een snackbar zoeken'
Judith: 'Kom, daar is Hotels van Oranje'

..Dus zo gingen wij Hotels van Oranje binnen, en liepen naar de balie..

Judith: 'Manon en Lisa, gaan jullie maar een tafeltje uitzoeken, ik bestel vast wat'

..Manon en Lisa zochten een goed plaatsje op..

Judith (aan de balie): 'Ja, doe mij maar 3 patatjes oorlog, en 3 frikadellen speciaal, en dan ééntje graag zónder uitjes. *schreeuwt naar Lisa en Manon* Oh en Lisa? Wilde jij nou nog een kroket?'
Lisa (schreeuwt terug): 'Jaa! En Manon zei net dat ze er ook nog een bamibal bij wilde!!'
Judith (aan de balie): 'En doe er dan ook meteen nog maar een grote aardbei-milkshake bij'


Hihi, Just kiddin.

Dat gebeurde er niet, helaas. We hebben heel Noordwijk aan zee afgelopen op zoek naar een Albert Heijn, omdat we zo graag die chips wilde die ze niet bij de Lidl hadden vlak naast de sporthal. En de vomar die we vlak na de boulevard tegenkwamen wilde we natuurlijk weer niet naar toe. Want ja, dat is weer zo'n voordeelmarkt. Uiteindelijk hebben we een kroketje gehaald bij een snackbar tegenover de McDonald's en een hele voorraad chips ingeslagen bij, uiteindelijk, de vomar vandaan. Maar van het feit afgezien dat we het dus extra goedkoop hebben gehouden, vergeleken met de prijzen van Hotels van Oranje gezien dan, was het een super, maar dan ook echt súper weekendje. Ook heb ik alleen maar staan klote op de baan. Ik sloeg veel uit en was gewoon onwijs moe en uitgeput. Al mijn spieren doen ook pijn en ik ben blij dat ik eindelijk gedouched en wel achter mijn eigen computertje kan zitten. Want ja, zo'n toernooi begon op donderdagavond, ging door op vrijdagavond en dan had je nog de gehele zaterdag en zondag! Dus je kan misschien wel begrijpen dat ik nu nauwelijks nog kan lopen van de spierpijn. Maar dat heb ik er voor over.

Zo kan ik nog wel een mooi verhaaltje vertellen over badminton. Want de meeste denken altijd; goh badminton, dat is toch wat je altijd op een camping doet in de vakantie? Beetje overslaan?
En dan word er altijd een beetje gelachen nadat je zegt dat je die sport al ongeveer 10 jaar doet. Maar dan heb ik nooit zin om me daar stom over te voelen, want ik ben trots op mijn sport. Zo zat ik naar een wedstrijd te kijken, naar Piet. Die is van een andere club en die kan het echt heel erg goed. Hij trekt altijd terug naar het midden van het veld en slaat iedere shuttle netjes over het net heen, met gemák. Als je daar naar kijkt, denk je; het is toch best wel een makkelijke sport? Tot je zelf op het veld staat, tegenover een tegenstander die ook net zo graag wil winnen als jij. Dan bedenk je je ineens dat iedere slag die je slaat even belangrijk is als die andere slag die je slaat. En dat het heel veel uitmaakt hoe je de shuttle raakt en op welk punt van het net. En dat als je in de verdediging staat dat het lastig is om aan te vallen. Dat je precies de houding van je tegenstander in de gaten moet houden als jij je raket optilt om de shuttle te raken en te zorgen voor jouw volgende punt. Maar helaas, de shuttle komt terug en je moet hem nog een keer goed raken. Zo klim je langzaam omhoog naar de 21 punten. Gelukkig gaat het bij mij niet altijd om winnen, maar om de gezelligheid en het gevoel dat je goed heb gespeeld. Dat vind ik altijd belangrijk, je kan wel winnen met veel punten. Maar dan kan je ook heel slecht hebben gespeeld en kon je geen controle over jezelf hebben. Je kan dus ook verliezen, maar dat je precies wist wat je deed en waar je moest staan. Dat vind ik altijd fijner. Natuurlijk blijft winnen en het perfecte spelgevoel het beste. Dat was afgelopen weekend bij mij niet echt het geval. Ik wist niet precies meer wat ik deed en hoe ik mijn tegenstander aan moest pakken. Stond alleen maar te verdedigen en kon dus, zoals ik net ookal zei, niet aanvallen.

Maar genoeg verteld maar weer. Als jullie Manon d'r blog hebben gelezen, hoop ik dat jullie genoeg uitleg hebben gekregen!


Liefs!


P.S: Alweer een maandje samen met mijn Patrickje!