Verhalen

Net, een uur geleden, heb ik dansles gehad. Ik hou van dansen. Dat betekend niet meteen dat ik de sterren van de hemel dans. Maar ik geniet als ik aan het dansen ben. Ik hou van muziek en om je lichaam totaal op het ritme van de muziek te laten gaan maakt mij blij. En het laat me even alle dingen vergeten. Want soms, ja soms, ben ik wel eens bang dat ik al die mensen om me heen niet verdien. Waarom zijn ze altijd zo lief voor me, terwijl ik soms gewoon een bitch kan zijn. Misschien denkt iedereen dat wel eens over zichzelf. Maar ik heb nu een onwijs lieve vriend. Maar waarom? Waarom heb ik die lieve vriend en niet iemand anders? Waar heb ik dat aan verdiend? Ik ben toch geen geschenk uit de hemel ofzoiets? Er zijn mensen, vriendinnen van mij, die nog veel liever zijn. Ik ben veel te bang dat ik dingen heb gedaan die ik eigenlijk niet had moeten doen. Of dat ik mijn mond voorbij heb gepraat, terwijl dat beter was van niet. Er zijn vaak geruchten over mensen die ontstaan uit gepraat. Ik ben soms bang dat ik ook zo iemand ben die dat soort geruchten veroorzaak. Maar waarom ben ik daar bang voor? Ik weet het niet. Misschien is het wel gewoon omdat ik te onzeker ben. Veel te bang om juist die mensen kwijt te raken om wie ik geef. Om de mensen wie ik lief heb. Ik wil er te graag voor mensen zijn en doe te erg mijn best, dat het misschien daarom wel fout loopt. Of misschien ben ik wel te bang dat het mis gaat lopen. Ik weet het niet..

Weg. Weg. Weg. Ik moet weg van hier. Snel ren ik naar buiten en gooi de achterdeur achter me dicht en verplaats me snel voort naar de poort. Die haal ik van de knip af en gooi hem open. Stil ren ik de poort en ga achter de schuur van de buren langs. Er is geen licht en daarom is het heel erg donker. Mijn sokken worden nat van het net natgeregende gras en modder. Maar dat maakt me niet uit. Ik wil weg rennen voor m'n problemen en al mijn acties. Ik duw de takken uit mijn gezicht en wil snel weer in het licht terecht komen. Eindelijk zie ik aan het einde van het pad een licht branden en stap tegelijkertijd op een betegelde straat. Dat houd mij niet tegen om nog steeds mijn vaart te houden. De adrenaline stroomt door mijn lijf en snel ren ik het fietspad over de stoep op. In de verte zie ik het industrieterrein met het asfalt eromheen. Daar ging ik in de zomer altijd skeeleren. Ik voel de stenen onder mijn voeten prikken. Tijd om mijn schoenen aan te doen had ik niet meer. Ook een jas heb ik niet aan, daar had ik veel te veel haast voor. Aan het einde van het fietspad realiseer ik me dat ik al een eindje heb gerend en dat ik aardig aan het hijgen ben. Ik stop even mijn pas en kijk omhoog. Het is inmiddels donker en de sterren glinsteren naar me. Ze lijken wel te zeggen; doe nou maar even rustig, er is veel meer uit het leven te halen. Dat maakt me wat rustiger. Ik stop mijn handen in mijn broekzakken en voel dat ik zelfs geen telefoontje bij me heb. Ook dat maakt me eventjes niet uit. Ik zet mijn stap weer voort en loop langs een slootje. Het water glinsterd door de schijning van de sterren en de maan. Zo loop ik weer verder over het fietspad. Er komt een fietser aan. Ik heb het gevoel dat hij naar mijn voeten staart en denkt; heeft dat arme kind het niet koud? Maar nee, ik had het niet koud. Ik was gewoon eventjes toe aan een frisse neus. In mijn hoofd speel ik steeds het bandje af wat er de afgelopen paar dagen was gebeurd. Ik realiseerde me dat er eigenlijk helemaal niet zoveel gebeurd is. Alleen vond ik dat ik teveel fouten had gemaakt. Een goede vriend van me zei een keer; op een gegeven moment zit je in je eigen cirkel. Je gaat alles opstapelen en je moet er zelf uit zien te komen. Dit moet je helemaal zelf doen. Een ander kan niet precies voelen wat jij voelt. Hij had gelijk. Vond ik. En deze frisse neus deed me even goed. Zo liep ik nog een klein rondje door hillegom. Ik weet niet eens hoelang het heeft geduurd, maar lang genoeg om weer kalm te blijven. Toen ik weer bij mijn huis aankwam, kwam ik alsnog niet voorom. Ik kwam gewoon achterom, trok aan de poort en voelde dat mijn moeder deze op slot had gedaan. Expres natuurlijk, zodat ik voorom zou komen. Maar gelukkig hebben wij zo'n schutting waar je overheen kan klimmen. En dat deed ik dus. Alleen stond mijn moeder in de achtertuin. Ze ving me op en zei er verder niks meer over. Op dat soort momenten kan ik liever alleen zijn, even niemand om me heen, en zelf zorgen dat ik tot rust kom.

Dit is echt gebeurd. Maar dan 3 jaar geleden ongeveer. Ik had ruzie met mijn moeder en ruzie met een vriendin. Dat zag ik even niet meer zitten. Het klinkt misschien dramatisch; weggelopen van huis. En het is geen optie om je problemen op te lossen en ook niet om er voor weg te lopen. Maar soms is het gewoon heerlijk om een momentje voor jezelf te hebben.

En zo een momentje heb ik nu ook weer even. Eigenlijk moet ik huiswerk maken. Of nouja, een boek lezen voor Nederlands.

Daar begin ik maar eens aan.


Liefs.