Patatje oorlog halen bij Hotels van Oranje.

Zo liepen Manon, Lisa en ik over de boulevard van Noordwijk aan zee. Het verbaasde ons niks dat al die mensen er zo rijk uitzagen met die dure huizen, mooie auto's, grote hotels, veel restaurants en veel tentjes om gewoon lekker gezellig wat te drinken. Ik hou van Noordwijk aan zee, en zo hou ik dus ook van het strand. Maar dat is meer een onderwerp voor de zomervakantie. Want ik wilde even stilstaan bij het feit, dat Lisa, Manon en ik er niet uitzagen. We voelde ons serieus de Nederlandse 'Sjonnie en Anita'. Manon had een muziekje op haar telefoon aangezet, we hadden alledrie afgetrapte schoenen aan, een sportbroek met gelukkig daarboven een 'gewone' jas en een kop die eruitzag alsof we zo uit de sporthal vandaan kwamen. Wat dus ook het geval was, want we hadden NewAge in Noordwijk. Dat was ongeveer een kwartiertje lopen van het strand af. Dus toen we alle drie even geen wedstrijd meer hadden, besloten we een stukje in het lekkere weer te gaan lopen. Want ja, het was echt mooi weer. Het zonnetje scheen, de wind was lekker cool en we voelde ons alle 3 goed. Zo liepen wij dus met onze 'Sjonnie & Anita' outfit en onze 'ghettoblaster' richting Hotels van Oranje..

Judith: 'Ik heb trek in patat'
Manon&Lisa: 'We gaan een snackbar zoeken'
Judith: 'Kom, daar is Hotels van Oranje'

..Dus zo gingen wij Hotels van Oranje binnen, en liepen naar de balie..

Judith: 'Manon en Lisa, gaan jullie maar een tafeltje uitzoeken, ik bestel vast wat'

..Manon en Lisa zochten een goed plaatsje op..

Judith (aan de balie): 'Ja, doe mij maar 3 patatjes oorlog, en 3 frikadellen speciaal, en dan ééntje graag zónder uitjes. *schreeuwt naar Lisa en Manon* Oh en Lisa? Wilde jij nou nog een kroket?'
Lisa (schreeuwt terug): 'Jaa! En Manon zei net dat ze er ook nog een bamibal bij wilde!!'
Judith (aan de balie): 'En doe er dan ook meteen nog maar een grote aardbei-milkshake bij'


Hihi, Just kiddin.

Dat gebeurde er niet, helaas. We hebben heel Noordwijk aan zee afgelopen op zoek naar een Albert Heijn, omdat we zo graag die chips wilde die ze niet bij de Lidl hadden vlak naast de sporthal. En de vomar die we vlak na de boulevard tegenkwamen wilde we natuurlijk weer niet naar toe. Want ja, dat is weer zo'n voordeelmarkt. Uiteindelijk hebben we een kroketje gehaald bij een snackbar tegenover de McDonald's en een hele voorraad chips ingeslagen bij, uiteindelijk, de vomar vandaan. Maar van het feit afgezien dat we het dus extra goedkoop hebben gehouden, vergeleken met de prijzen van Hotels van Oranje gezien dan, was het een super, maar dan ook echt súper weekendje. Ook heb ik alleen maar staan klote op de baan. Ik sloeg veel uit en was gewoon onwijs moe en uitgeput. Al mijn spieren doen ook pijn en ik ben blij dat ik eindelijk gedouched en wel achter mijn eigen computertje kan zitten. Want ja, zo'n toernooi begon op donderdagavond, ging door op vrijdagavond en dan had je nog de gehele zaterdag en zondag! Dus je kan misschien wel begrijpen dat ik nu nauwelijks nog kan lopen van de spierpijn. Maar dat heb ik er voor over.

Zo kan ik nog wel een mooi verhaaltje vertellen over badminton. Want de meeste denken altijd; goh badminton, dat is toch wat je altijd op een camping doet in de vakantie? Beetje overslaan?
En dan word er altijd een beetje gelachen nadat je zegt dat je die sport al ongeveer 10 jaar doet. Maar dan heb ik nooit zin om me daar stom over te voelen, want ik ben trots op mijn sport. Zo zat ik naar een wedstrijd te kijken, naar Piet. Die is van een andere club en die kan het echt heel erg goed. Hij trekt altijd terug naar het midden van het veld en slaat iedere shuttle netjes over het net heen, met gemák. Als je daar naar kijkt, denk je; het is toch best wel een makkelijke sport? Tot je zelf op het veld staat, tegenover een tegenstander die ook net zo graag wil winnen als jij. Dan bedenk je je ineens dat iedere slag die je slaat even belangrijk is als die andere slag die je slaat. En dat het heel veel uitmaakt hoe je de shuttle raakt en op welk punt van het net. En dat als je in de verdediging staat dat het lastig is om aan te vallen. Dat je precies de houding van je tegenstander in de gaten moet houden als jij je raket optilt om de shuttle te raken en te zorgen voor jouw volgende punt. Maar helaas, de shuttle komt terug en je moet hem nog een keer goed raken. Zo klim je langzaam omhoog naar de 21 punten. Gelukkig gaat het bij mij niet altijd om winnen, maar om de gezelligheid en het gevoel dat je goed heb gespeeld. Dat vind ik altijd belangrijk, je kan wel winnen met veel punten. Maar dan kan je ook heel slecht hebben gespeeld en kon je geen controle over jezelf hebben. Je kan dus ook verliezen, maar dat je precies wist wat je deed en waar je moest staan. Dat vind ik altijd fijner. Natuurlijk blijft winnen en het perfecte spelgevoel het beste. Dat was afgelopen weekend bij mij niet echt het geval. Ik wist niet precies meer wat ik deed en hoe ik mijn tegenstander aan moest pakken. Stond alleen maar te verdedigen en kon dus, zoals ik net ookal zei, niet aanvallen.

Maar genoeg verteld maar weer. Als jullie Manon d'r blog hebben gelezen, hoop ik dat jullie genoeg uitleg hebben gekregen!


Liefs!


P.S: Alweer een maandje samen met mijn Patrickje!