Daar zit je dan.

Daar zit je dan. Met de tranen in je ogen en je handen op het toetsenbord. Je weet precies wat je wilt typen en je wilt graag weer een blog schrijven om de mensen bij te houden van je gevoelens. Maar je bent leeg en het lijkt wel alsof je niet meer tranen kan produceren en er een extra vuilniswagen moet komen om al die tissue's van je weg te moeten gooien. Alleen gebruik ik nooit tissue's en veeg ik het altijd lekker af aan mijn mouw. Zodat mijn moeder straks weer een extra wasje moet draaien omdat er overal zwarte vlekken zitten van mijn mascara. Ik ben natuurlijk altijd zo stom om geen waterproof op te doen. En al heb je wel waterproof op gedaan, zitten die vlekken misschien wel alsnog op je mouw en krijgt zelfs de was het er niet uit. En een extra wasje ook niet. Dat kan je dan niet meer terugdraaien net zoals de dingen waar ik nu mee zit. Ruzie's. Wat moet je daar nou mee? Je zegt alleen maar dat je het ergens niet mee eens bent, of je probeert de aandacht te trekken van een bepaald persoon, wat helemaal verkeerd valt bij de ander. Maar wat gezegt is, is nou eenmaal gezegt. Met alleen 'sorry' kom je niet verder. Ik had eigenlijk gehoopt dat, door het op te schrijven, ik het van me af zou kunnen schrijven. Maar dan alsnog kom je niet verder. Net zoals 'sorry'. En als je te vaak sorry zegt is het ook weer niet goed. En daar komen de tranen weer. Je wilt zo graag een knuffel van die gene persoon. Je wilt hem zo graag smssen, lastig vallen, bellen, bij hem langs gaan, knuffelen.. Maar dat kan niet. De kans dat je het erger maakt of alleen maar dingen uitlokt zijn veel erger..

Uit school vandaan fiets ik door de regen. Uit mijn Ipod komt het liedje; 'Teardrops on my guitar' van Taylor Swift. Het regent niet heel erg hard, de druppels zijn niet heel erg dik. Maar toch fiets ik al een tijdje door dit grijze weer heen, en ik voel dat zelfs mijn onderbroek nat begint te worden. Mijn haar plakt aan mijn gezicht en mijn mascara zit op mijn wang. Ik voel dat de mensen die langsrijden in hun auto naar me kijken. Ze zullen wel denken; arm meisje, helemaal door de regen. Mijn keel zit dicht en ik heb zin om te huilen. Maar dat lukt niet, want.. Wat is er nou aan de hand? Ik weet het niet. Soms ben ik gewoon boos opmezelf, omdat ik iets stoms heb gezegt of gedaan. Terwijl de mensen het niet eens meer weten wat ik heb gezegt. Het trappen gaat steeds zwaarder. Ik fiets al ongeveer een half uur in dit weer en de wind voelt koud aan tegen mijn wangen. En heb ik zin om weer thuis te zijn? Ik weet het niet. Dan zit ik weer achter mijn computer, uit mijn raam te staren en niet te weten wat te doen. Daarom hoop ik dat de fietstocht nog eventjes zal duren.

Een ander moment..

Een beetje door de war maak ik de voordeur open. Ik weet niet wat er precies allemaal gebeurd is deze dag. Maar het voelt raar aan en ik heb een leeg gevoel in mijn keel en mijn buik. Het eerste wat ik doe is naar de huistelefoon lopen en een 06 nummer intypen. Dat laat ik 3 keer overgaan. Er word niet opgenomen. Vervolgens toets ik een 023-.. nummer in. Die word wel opgenomen, door een moeder nog wel. Ik probeer zo normaal mogelijk te klinken en vervolgens krijg ik de gewenste persoon aan de telefoon. Veel hoef ik niet te zeggen. Ik hoef alleen maar te antwoorden op de vraag; 'Waar ben je?' En een bevestiging te geven op; 'Ik kom meteen naar je toe' Met mijn jas nog aan liep ik de voordeur uit op weg naar zwaanshoek. Daar kwam ik 't meisje tegen en ze knuffelde me meteen stevig. Ze zette me op een muurtje neer, maakte haar tas open en haalde er eerst een bakje tissue's uit en daarna een groot stuk chocola. Om die behulpzaamheid kreeg ik al een kleine glimlach. Vervolgens moest ik mijn verhaal vertellen. Dat ging wel aardig. Uiteindelijk hadden we een perfect idee bedacht. We kopen Ben&Jerry ijs en gaan het bij haar op de trampoline opeten. Dat was heel erg gezellig en heb me achteraf nog wel vermaakt.

Daarvoor wil ik je even bedanken; Laura! Je bent geweldig..

Wees alsjeblieft zuinig op de mensen om je heen.

Liefs. X