Blunder!

Just me. zei...

't komt wel goed schatje.

Je bent een kanjer.

Weetje alweer wat je in 't begin wilde zeggen?

En je titel klopt niet. Je bent niet stom. Wat je net vertelde is niet stom. Dat is jij.

En jij is lief!

28 december 2008 22:31

Daar was eventjes het bedankje voor. Dat je zegt dat het wel goed komt, dat ik een kanjer ben, dat ik niet stom ben en dat ik lief ben! En inmiddels heeft Manon ook een reactie geplaatst. Ze vond m'n blog mooi. Maar nu stop ik even met bedanken, anders kan ik na een tijdje door blijven gaan, en dan word het allemaal niet meer zo interessant.

Ik wilde namelijk eigenlijk eventjes schrijven over een gigantische blunder die ik heb gemaakt. Eigenlijk is het geen gigantische blunder, en op het moment zelf interesseerde me het vrij weinig, maar later dacht ik wel even bij mezelf: "Yeah right."

Vandaag had ik namelijk echt een luierdag. Maar dan ook echt een lekkere, vakantie-achtige, uitslaap, relax-pantoffel dag. Alleen de enige teleurstelling was dat ik om 5 uur moest werken, maar dat weerhield mij niet om om 11 uur mijn bed uit te komen, mijn badjas aan te doen. Rond 12 uur ontbijten, douchen en aankleden. En dan versta ik onder aankleden; borstel door je haar (zodat zodra het opgedroogd is, er totaal geen, maar dan ook echt totaal géén model in zit), een trui van me broer aan (een lichtblauwe die ik van hem gekregen heb, omdat hij de kleur achteraf toch maar niet leuk vond), een grijze joggingbroek aan (zo eentje waarbij het kruis op je knieën hangt), mijn hele grote en lieve dierenpantoffels (die ik persee vorig jaar moest hebben), en met klap op de vuurpijl, géén make-up! Gisteravond had ik al afgesproken met Manon dat ze vanmiddag weer eventjes langs zou komen, dat leek ons wel weer eventjes gezellig, aangezien we elkaar al een tijd niet meer gezien hadden. Dus rond kwart over 2 ging de voordeurbel (op het verwachte tijdstip dat Manon ongeveer zou komen), ik rende naar de deur, gooide de deur héél vrolijk open en verwachte dat ik omhoog moest kijken om Manon aan te kunnen kijken. Maar helaas stond daar een jongen (JA EEN JONGEN) van de AD, om mij een kaartje te geven waarop stond: "Het AD wenst u een gelukkig en gezond 2009" Ik hoorde hem bijna denken: "Wow, dat is pas is een lekkerding" Alleen jammer genoeg was dat niet van zijn gezicht af te lezen.. Ik zag hem wel eerst naar m'n haar kijken, vervolgens door naar m'n gezicht, mijn trui, mijn broek, en alsof alles er nog niet erg genoeg uitzag.. MIJN PANTOFFELS! Snel zei ik dat ik boven even zou zoeken naar wat geld, roffelde wat centjes bij elkaar (intotaal maar 0,60 cent, mijn portemonnee is nooit zwaar beladen), duwde het in z'n hand en zei: "jij ook!" En gooide daarna de deur dicht.

Vraagt mijn moeder 's avonds: "Judith, was er een jongen aan de deur van de AD, voor geld?" En ik antwoorde: "JAA, ik heb hem 0,60 cent gegeven, want de vorige keer had ik aan zo iemand met een kaartje 2,30 euro gegeven, en dat vond mijn vader te veel. En trouwens, er zat toch niet meer in mijn portemonnee." Mijn moeders mond viel open en zei: "Maar die jongen van de AD had je juist veel meer moeten geven! Die bezorgt altijd hartstikke goed."

Nou lekker geregeld dan. Denk in ieder geval niet dat hij ooit nog terug zal komen, al is het niet voor het geld, dan is het al helemaal niet voor mijn sexy-lexy outfit!

Haha, zit het wel met een glimlach te schrijven. Zulk soort "blunders" zijn gewoon leuk.

Liefs.

Dankje Angss.

-









Deze titel zegt genoeg, toch?

Stomstomstomstomstom.

Ik wil schrijven. Ik moet nu schrijven. Ik wil gewoon, alles van me afschrijven. Heb je ook wel eens van die momenten? Vast wel. Ik kan gewoon niet geloven dat je dat niet hebt. Misschien heb je geen momenten dat je wilt schrijven, maar dat je alles van je af wil gooien. Dat je alles kan vergeten. Dat alles even zwart kan worden en vervolgens alles weer kleur krijgt. En dat je dan gewoon weer opnieuw kan beginnen waar je geëindigd bent. Maar dat dan alle keuzes die je hebt gemaakt, dat ze dan allemaal goed zijn. En dat alles wat jij doet en zegt allemaal goed is. En dat je iedereen kan helpen, dat je alleen maar lol kan hebben om van alles. En dat je gewoon puur kan genieten van alles om je heen. Maar jammer genoeg loopt het altijd anders. Zoals ik al eerder in een eerdere blog had verteld.. Ik was even afgeleid en weet nu al niet meer wat ik wilde zeggen. Ik ben moe. Ik wil slapen. Maar dat gaat eventjes niet lukken. En goh, wat een zielige blog is dit weer. Maar ik moet gewoon even typen, even zeuren. Dat helpt altijd. En mensen die vinden dat ik te veel zeur, lezen deze blog maar niet. Dat interesseert me niet.

In mijn hoofd heb ik zoveel inspiratie om te schrijven. Vandaag ben ik ook wezen schaatsen.

Ik was op de schaatsbaan. Ik noem het altijd de schaatsbaan. Maar eigenlijk is het een ijsbaan. Want het is namelijk een baan van ijs. En geen baan van schaatsen. Zoals Lisa het omschreef. Ik heb zelf geen schaatsen en heb ze daar gehuurd. Vroeger schaatste ik altijd best wel veel, en skaten doe ik ook nog regelmatig. Dus het is niet moeilijk om op die dingen te blijven staan. Vind ik dan. Ik had combi noren gehuurd, en daarmee kon ik er weer even tegenaan. Ik hou er trouwens van om foto's te maken van mooie momenten. En ik had er spijt van dat ik deze keer geen camera bij me had. Het ijs was net glad gemaakt door zo'n ijsmachine. Lisa schaatste een stuk voor of achter mij. Dat weet ik niet meer. Er waren heel veel mensen om me heen, allemaal met een andere gedachte en een ander doel. De één deed het voor de lol, de ander was serieus aan het trainen. Misschien schaatste ik wel achter/langs/voor een binnenkort beroemde schaatser. Ik zal het nooit weten. Ik heb de gezichten niet gezien. Wel de passie waarmee ze schaatste. De kracht die ze vanuit hun hielen gebruikte om verder te komen. Om zich verder te verplaatsen over het ijs. Om nog een paar meter verder te komen dan waar ze waren. Om weer een paar seconden te laten verlopen en je over het ijs te laten glijden. Dat was ik dus ook aan het doen. Een aantal minuten verstreken en ik had alweer een aantal rondjes geschaatst. Die seconden, die minuten, deze dag, zal ik niet meer meemaken. Dat is nu geschiedenis en verleden tijd. Ik heb wel genoten op het ijs. Al die gleuven en de weerspiegeling van de lucht in het net glad gemaakte ijs. Dat maakte me blij. Ook was er een kindje gevallen. De vader zat op het ijs, op het koude ijs nog wel. Met het kind op z'n schoot. Het kind lag heel erg te huilen, en iedere voorbijganger moest eromheen schaatsen. Maar de vader maakte zich daar niet druk om. Zijn kind was aan het huilen, dus hij moest het kind weer blij maken. Hij moest het kind weer laten stoppen met huilen. Dat word altijd gedaan met liefde. Liefde is zo erg belangrijk. Ik heb met liefde geschaatst vanmiddag. Over het ijs verplaatst, iedere seconde en minuut aan me voorbij laten gaan. Wel voelde ik de pijn in mijn enkels van de schaatsen die om mijn enkels heen klemde. Maar dat maakte mij eventjes niet meer uit. Ik genoot van die bewuste minuten. Mensen horen dat altijd te doen. Te genieten van elk moment dat ze kunnen grijpen, maar dat lukt niet altijd. Voor sommige mensen staan er meer dingen in de weg dan alleen dat kleine gaatje in het ijs waardoor je valt. Sommige mensen lopen met meer problemen. Ook met problemen van anderen. Iedereen wil iedereen wel helpen. Ze zeggen: "Vertel het maar, dan ben je het kwijt." Je wilt zo graag iemand anders helpen. Ik wil dat ook altijd. Maar ben soms bang het verkeerde te doen. Denk ook niet dat ik daar de enige in ben, om eerlijk te zijn. Iedereen is wel bang om te falen. Maar ze zeggen ook altijd: "je leert van je fouten." Maar als ik de waarheid vertel tegen een ander, en de ander accepteert dat niet. Heb ik dan een fout gemaakt? Heb ik er dan van geleerd? Moet ik dan nooit meer de waarheid vertellen? Nee. Je moet altijd de waarheid vertellen, vind ik. Tegen je vrienden, dus de mensen die je vertrouwd, kan je wel de waarheid vertellen. Vind ik. Bewaar je vrienden daarom goed, vertrouw ze en zorg dat ze jouw ook in vertrouwen zullen nemen.

Vroeger wilde ik altijd boeken schrijven. Om even over te stappen naar een ander onderwerp. Want dat vorige onderwerp ben ik een beetje zat. Nee, ik ben het niet zat, ik weet het even niet meer.

Pff, het leven heeft soms lastige situaties.

Maar ik denk, dat we daar maar mee moeten leren omgaan.

Liefs.

Kerstmis!

Oké, Oké, Oké.. OKÉ MANON! Sjonge, nou lief kind, hier is dan weer is eindelijk een blog. En eigenlijk mag dat ook wel weer na 10 dagen. Het is bijna om me er voor te schamen. Maar dat doe ik niet, want ja, ik heb gewoon een druk leven.. En oké, dat is niet zo interessant.

De afgelopen 10 dagen heb ik ook weer heel erg veel meegemaakt. Vooral ook weer van die stomme dingen. Allemaal van die acties die ook te lezen zijn in me vorige blog, over de mac. Maar om nou al die dingen nog op te schrijven, dan word het een blog van hier tot Tokyo en weer terug. Neee, tot hier naar de sterretjes en weer terug. En dan wel de verste ster, want als ik dan tóch aan het overdrijven ben, kan ik het net zo goed meteen goed doen natuurlijk.

All I want for christmas is yououououou (vooral met die lange uithaal aan het eind). Ja, dat liedje zat ik net ook even te luisteren. Maar nu niet meer, want ik heb hem al te vaak gehoord. Dus ben ik deze kerst maar weer eens overgestapt naar Nick en Simon. Volgens Kasia is "soldaat" een leuk liedje. En ja, hij is inderdaad leuk. Alleen word er gewoon vrolijk gezongen dat haar man overleden is in de oorlog. Ach, zo lang het deuntje maar leuk is, maakt de inhoud van de tekst niet zo veel meer uit. Toch? Ik vind het anders nog steeds wel een leuk liedje. Ja, ik luister naar Nick en Simon ja.

En ik heb echt totaal geen inspiratie. Alleen dat het vandaag kerst is! Eerste kerstdag nog wel. Een dag vol geluier, niks doen en relaxen. En het vetste is nog wel, dat er in Nederland (België volgens mij ook, maar niet in ieder land) zelfs nog een 2e kerstdag bestaat! Alleen jammer dat er daarna een zaterdag volgt. En een zaterdag is weer een dag met werken, werken, werken en nog eens werken. Maarja, met werken verdien je weer geld. En geld heb ik weer nodig, want dat heb ik op dit moment eventjes niet meer. Maar morgen word het dus weer een dag vol geluier, relaxen en niks doen. Eigenlijk had ik toch het meest nog wel gehoopt op een witte kerst. Want ik hou echt zoveel van sneeuw. Alleen jammer dat het koud is. Want als je "sneeuw" tegen iemand zegt, dan zie je dat gezicht meteen betrekken. Want dan krijgt men het koud. Ik heb het nu ook koud, want mijn raam heeft de hele dag open gestaan..

En jonge, ik ben echt aan het zeuren in deze blog. En misschien kan ik deze dan maar beter niet plaatsen. Maar dat doe ik toch maar wel, want dat is zonde van mijn energie die ik erin gestopt hebt.

Maar vanochtend heb ik wel een lekker kerstontbijt gehad! En een nieuwe badjas. "Een kleinigheidje van de kerst" zoals mijn moeder het noemt. Vond ik wel lief.

Wat kan ik nou nog meer vertellen.. Hmm.. Ik weet het niet. Manon, ik had je toch een blog beloofd. Maar ik heb gewoon geen inspiratie.

Oja, natuurlijk heb ik wel inspiratie! Hoe kan ik dat nou weer vergeten? Inderdaad, stom van mij.

IK HEB EEN NEEFJE! Eigenlijk is het een achterneefje, maar hij is van mijn allerliefste nichtje, dus eigenlijk is het gewoon mijn neefje. En hij is wel 5 weken te vroeg geboren. Dus hij moet nog 2/3 weken in het ziekenhuis blijven, in zo'n conveuse (ik weet niet hoe je dat schrijft?). Vind het wel zielig, maar alles blijkt helemaal goed en gezond te zijn. Dus ga ik me er niet teveel zorgen om maken! En hij heet Beau. Lief toch?

En nu weet ik echt niet meer wat ik moet typen. Ik vind dit maar een saggerijnige blog. Alleen dat stukje over m'n neefje is wel vrolijk.

Ik ga snel weer een nieuwe maken MANON, als ik weer inspiratie heb!

Maar alsnog Manon, vind ik je wel echt SUPER lief!


Liefs.

Even Papillotten halen met Lisa.

Ja, zoals de titel het al zegt. Ik ging papillotten halen met Lisa. En in dorp, in hillegom. Ik weet niet of jullie weten wat papillotten zijn? De meeste meisjes denk ik wel, maar voor de jongens onder ons zal ik het nog wel even duidelijk vertellen. Dat zijn rubbere/schuim staafjes die je in je haar kan draaien en na een paar uur haal je ze er weer uit en dan heb je krullen! En aangezien Lisa mij heeft uigenodigd voor haar gala van haar school voor vrijdag. Moeten we er natuurlijk wel helemaal goed uitzien heah? .. Ja, dat dacht ik dus ook al.

Maar waarover ik wilde vertellen in deze blog is een heel grappig verhaaltje. Want zoals de titel al zegt, ging ik papillotten halen met Lisa. En ik lees nu dat ik dat al eerder had vermeld in deze blog, ookwel in de eerste zin van deze blog. Maar dat even terzijde.. Ik ging dus.. Okay, met Lisa naar dorp. Dat was in ieder geval wel het plan. Want toen ik vanochtend zag dat ik om 10 voor 1 uit was in plaats van 10 over 2, ging ik meteen Lisa smssen, om te melden dat ik haar op zou komen halen en dat we dan maar even lisse ingingen. Want ja, als je dan toch niks beters te doen hebt op je vrije middag. Nog wel op je vrije máándag middag. Maar toen kreeg ik dus een sms terug van Lisa, dat ze om 1 uur uit was maar nog wat dingen moest regelen op school maar dat ze wel op me zou wachten. Dus om 1 uur zat ik op de fiets vanuit mijn school. En jawel, 35 minuten later stond ik voor Lisa d'r school! Dus ik heb 12 kilometer gefietst in 35 minuten! Daar stond Lisa ook wel even van te kijken. Maar het was me toch echt wel gelukt. Als gevolg ging ik even met haar de school in, even een voorproefje doen voor het gala vrijdag. En ik ben meteen aangewezen als danspartner voor een jongen bij haar op school. En ik kan niet eens stijldansen. Nou, dat word al helemaal lachen dan. Zo ging ik even bij haar de mediatheek/bibliotheek/ruimte waar alle computers staan binnen. Dat zag er mooi uit en ik heb meteen een deal gemaakt met Lisa. Als ik dit jaar blijf zitten, ga ik naar het fio. Dan doen we gelijk examen op dezelfde school. Wat willen we nou nog meer. Goed, ik maak mijn blog weer veel te uitgebreid en dat kan ik beter niet doen want ik moet straks alweer naar bed.

Dus om een lang verhaal eventjes kort samen te vatten. Ik zou met Lisa naar dorp gaan, ik eindige in lisse waarvoor ik 12 kilometer in een raptempo heb gefietst. Vervolgens de inhoud van haar school gezien. Daarna met een jóngen de hünkermoller in gegaan en heeft hij me geholpen met het keizen van mijn bh-kleur. "Sluit je ogen en bedenk hoe die kleur staat bij je blonde haar." Haha, oké, dat was echt heel erg grappig. Toen heb ik niet meteen die bh gekocht. We zijn wel een snoepje van de Jamin, een broodje bij de hema en een McFlurry dikker geworden. Maar dat komt straks. We kwamen in ieder geval lisse uit (pas om kwart over 4), en ik had 1 bh, 2 strings en zwarte bandjes voor m'n bh gescoord. En natuurlijk die papillotten. Maar die waren eigenlijk inmiddels al niet meer belangrijk.

En dan komt nu de terugweg..

"Lisa, weet jij waar we straks langs komen?"
"Nouhou! Ik dacht dat je het niet zou zeggen, want hier was ik al bang voor."
"Oh.." *ik begin heel schijnheilig en lief te kijken*
"Nee Judith, dat is niet goed voor ons!"
"Maar.. wat maakt die McFlurry nou uit?"
"Ja eigenlijk heb je daar wel gelijk in, of ik me nou thuis ga vol zitten vreten of nu. Denk niet dat dat verschil uitmaakt?"
"Nee, dat maakt geen verschil uit"
"Toch doen we het niet"
"Oké"

Even later, toen het gebouw met die lekkere McFlurry's dichterbij kwam..

"Lisa, zie je die rode vlaggen?"
"Ja, die zie ik ja. Wat is daar mee?"
"Ooooohhhh... Niks hoor!"

Vervolgens komen we aan op het kruispunt naar het industriegebied.

"Lisa, als je hier rechts gaat.."
"DAN KOMEN WE ER JA!"
"Nou, ga rechts dan!"
"NEE, IK DOE HET NIET!"
"Of je je nou thuis volvreet of hier? Maakt het wat uit"
"NEE, JE HEB GELIJK! IK WIL EEN MCFLURRY"

Inmiddels kwamen we tot stilstand bij het kruispunt..

"Judith, jij mag kiezen"
"Nee, jij"
"Nee, jij"
"Nee.."

Ik gaf Lisa een zetje en langzaam reed ze van de heuvel..

"LISA WAT DOE JE NOU? WE DOEN HET NIET!"
"NEE, IK WIL NIET!"
"KEER DAN OM!"
"NEE! DAT GAAT NIET MEER! HET IS AL TE LAAT!"

Voor de McDonalds..

"Judith, we moeten laten zien dat we sterke vrouwen zijn!"
"Zijn we dat?"
"JA!"
"Oké!"

Later in de McDonald's..

"Lekker heah, die McFlurry!"

Ik denk dat dit wel genoeg omschrijft hoe mijn middag was. Éen gekke boel met die gekke Lisa.

Kind, ik heb zin in vrijdag!

En je bent lief.

Liefs.

Titel?

Ik weet even geen titel voor deze toekomstige blog. Daarom staat er ook: "Titel?" Maar dat even terzijde.

"Dit zijn echt van die stinkende vette stinkende druppels! Dat als er eentje op je hoofd valt, dat dan meteen je hele haar zeiknat is!" Jaa! Manon! Zie je wel, ik weet hem nog! En het is inmiddels alweer 4 dagen geleden. En er zijn nu een aantal mensen die dit lezen met een groot vraagteken boven hun hoofd. Niet dat je dat vraagteken ziet.. Okay, dit bedoelde Manon dus. Bij iedere zin die ik vertel of schrijf, komt er een omschrijving van nog een aantal zinnen extra. Daarom zijn mijn blogs ook altijd zo overdreven lang en eigenlijk echt totaal onzinnig. Maar Manon vond het leuk om te lezen. Want ja, dat is nu eenmaal mijn "stijl." Hetzelfde als een eigen stijl hebben in je kleding en.. Oké, nu ga ik er weer te lang op door. Ha-ha. Want ik ging wat vertellen over die zin waarmee ik zo ongeveer deze blog begon. Alleen begon ik er niet mee, en het was eigenlijk mijn 3e zin in deze blog. En.. Oké, hier komt het verhaal.

Donderdagavond moest ik weer werken (zoals gewoonlijk) en ik had Manon al een hele tijd niet gezien. Het was echt super rustig bij mijn werk en ik had nauwelijks klanten dus zoals gewoonlijk stond ik een beetje uit mijn neus te eten. Niet letterlijk natuurlijk. Want dat is niet zo netjes in een bakker, met al dat brood. Maar wat ik echt stond te doen was de wasbak aan het ontdoen van broodkruimels, anders raakt dat putje weer verstopt. Ik stond dus met een doekje in de wasbak met wat water te spelen. Tot ik de winkel inkeek om te kijken of er nog klanten stonden. Keek ik ineens in een onwijs bekend gezicht. Ik dacht serieus: "Hee, ik ken haar ergens van." En dat vreemde gezicht zei ik ook helemaal niks. Ze keek me aan van: "Wat sta jij nou weer te doen met dat doekje." Tot het ineens tot me doordrong dat het Manon was! "MANON! WAT DOE JIJ HIER NOU?" "Nou, ik kom jou weer even opzoeken!" Vervolgens heeft ze me geholpen met afsluiten en heb ik samen met haar een cadeautje gekocht bij de Hema. Want zij had vrijdagavond een of andere sinterklaasviering met haar vriendinnen van de pabo. Maar op de heenweg naar de Hema en dus automatich de terugweg van mijn werk, regende het. En dat waren dus van die stinkende vette stinkende druppels. Dat als er eentje op je hoofd valt, dat dan meteen je hele haar zeiknat is. En nadat ik die zin had uitgesproken zei ik: "Die zin, precies die zin, gaat in mijn blog." En nou Manon, hier staat hij dan hoor. Wel 4 dagen later. Maar ik weet het nog.

En nu snap ik ook wat Manon bedoelt met onzinnigheid.

Vandaag is het weer zondag. Vind het nu niet zo heel erg. Want mijn weekend was niet echt heel erg speciaal ofzo. Alleen dat ik bij Lisa heb geslapen vanacht. Ze had gisteravond een feest met meiden. Ook met sinterklaas nog. En ze zou pas om 12 uur thuis komen. Maar dat hinderde niet om bij haar te blijven slapen. Dat was wel gezellig! En mijn vader was jarig gister! Jeeej! "Er is er een jarig, hoera hoera!" Hij werd alweer 54. Die lieve papa. Vaders zijn altijd lief. Vooral als het om hun dochter gaat. Want ja, je blijft natuurlijk altijd papa's kleine meisje. Hoe brutaal je ook word en hoe vroeger je ook thuis komt op de zondagochtend. Hij blijft bezorgd en lief.

Oh! Mijn moeder roept. Er is soep. En ik moet dan ook nog avondeten? Nou goed, goede combinatie. Ha-ha. Ik heb even gezegt dat ik over 10 minuten klaar ben. En ik denk dat dat wel gaat lukken, want ik weet niet zo heel veel te vertellen.

Alleen dat ik echt van mijn kat hou. Want ik was vanmiddag heel erg moe. Ik kwam om half 2 terug van de sporthal. En Lisa had het de hele ochtend al over brownies, dus ik had trek in brownies en trok de la open en zag toevallig een doosje staan waarin de ingrediënten zaten om brownies te maken! Dus die ging ik eerst maken, maar ik had "perongeluk" de tussendeur open gelaten. En toen ik boven kwam, lag mijn kat op mijn bed en ben ik op mijn bed naast mijn kat in slaap gevallen. Toen ik een uur later wakker werd, lag hij nog steeds naast me!

Ik hou van huisdieren, en ik hou van kippensoep van m'n moeder (en die van de moeder van Lisa). Dat nu klaar is!

Liefs.

Milkshake!?

Hoe belangrijk is een milkshake voor ons. Inderdaad. Niet zo heel erg belangrijk. Het is geen middel van bestaan waarmee het "leven en dood" op het spel staat. Ofzoiets. Je snapt me wel denk. Maar voor zwervers is dat het zeker wel! En dan vraag jij je nu natuurlijk af hoe ik daar nou ineens bij kom. Ik heb inderdaad soms rare manieren van denken. Maar dit was toch echt wel een redelijke manier van denken. Want ik had net gym met mijn klas bij de klimmuren. Dat is helemaal in haarlem-noord, boven de Vomar. Daar gingenen we op de fiets heen en dat is aardig een stukje fietsen vanuit het coornhert lyceum. Maar dat even terzijde. Joeke, Elise en ik hadden trek in de McDonald's. Nouja, niet in de Mc zelf natuurlijk, maar ik wilde wel graag een McKroket. En ja, dat om 11 uur 's ochtends. Valt wel mee toch? En wij dachten, als we nou snel terug naar school toe gaan, dan kunnen we snel nog even wat te eten halen. Dus wij waren voor de Mac, keken naar binnen en dachten alledrie: "oh, het is rustig." Meestal is het handig om dat soort gedachten meteen af te kloppen. Ik doe dat nooit natuurlijk, want ik ben niet bijgelovig. Maar op het moment dat we dat dachten, kwamen er, ik denk in totaal, 3 brugklassen aangerend, die allemaal eventjes een patatje kwamen halen. Ik moest eerder denken aan van die bussen met allemaal Chinesen en Japanners bij de bloemencorso. Dat ze allemaal een foto moeten hebben van elke tulp/bloem die er die dag te vinden is. Nou, al deze bruggers wilden allemaal een patatje. En het liefst niet allemaal één, maar neehoor, ook nog even een milkshake erbij. Hier begint dus het verhaal van de milkshake..

Wij stonden rustig te wachten op onze McKrokant (Joeke en ik) en de McChicken (Elise), nadat we flink hadden voorgedrongen. Want onze les was eigenlijk al begonnen. Daarom ben ik nu ook te laat, maar dat doet er nu even niet toe. Wij stonden dus te wachten op ons eten. Komt de vrouw eraan met een milkshake om aan een jongetje te geven. Ze roept: "AARDBEIENMILKSHAKE!" Op dat moment kwam er een man binnengelopen, pakte de milkshake uit haar hand. De vrouw dacht: "hee, die is niet van hem!" Maar de man was te snel en pakte hem uit haar handen. Waardoor de deksel eraf vloog en de hele/halve inhoud over de jas van Elise en op de grond viel. Vervolgens liep de man weer rustig naar buiten en renden alle bruggers naar buiten om naar die zwerver te gaan kijken. Dat is ook zo interessant zo'n zwerver. Dat jongetje van wie eigenlijk die milkshake was, hoorde je ook niet meer over die milkshake. Maar hoe belangrijk kan een milkshake zijn!

Gelukkig kregen wij even later ons eten, en fietste we later door de regen dat ding op te eten en waren we dus te laat in de les. Maar dat doet er niet toe. Zoals ik net ook al zei.

Ik ga maar weer even wat doen. Joeke wilde mijn geschiedenis overschrijven? Maar volgens mij heeft ze al een schrift van iemand anders.

Oké.

Liefs.

Speciaal voor jou.

En dan nu even een blog speciaal voor Robert. Want die zegt net dat hij morgen vrij is (ja, dat is niet leuk om te horen, aangezien ik de hele dag op school moet zitten en die lessen moet volgen). En ik vind het wel leuk om hem dan even welkom te heten op mijn blogs, en veel succes met het lezen van m'n nieuwe blog, en met je vrije dag.

En nee, dit is geen nutteloze blog. Want vrienden bedanken, succes wensen en welkom heten voor nutteloze dingen moeten ook op zijn tijd gebeuren.

Liefs.

Life goes on and on.

Ja, ik ben maar weer eens met m'n vingers gaan typen. Dat werd maar eens tijd. Het is inmiddels alweer een week geleden dat ik voor het laatst wat heb getypt. Maar zoals ik op Angela haar blogs las, vraagt het mij ook af wie eigenlijk mijn blogs nog lezen. Of er inderdaad mensen zijn van heel heel heel en heel ver weg die ze lezen. En dat ik eigenlijk geen flauw benul heb dat ze überhaupt bestaan.

Maar dat weerhoud mij niet om niet meer te schrijven. Ik had het gewoon even druk met een aantal dingen. En natuurlijk met mijn playstation 3. Waar ik ook niet heel eel tijd aan besteed, omdat er ook nog zoiets bestaat als school. School? Ja, school ja. Daar moet ik nu ook aan gaan zitten. Maar heb er geen zin in.

Dus ga ik eerst maar weer eens wat schrijven. Zal ik maar beginnen over het weekend? Ja? Oké.

Mijn weekend was echt heel erg leuk. Alleen natuurlijk valt er altijd wel iets tegen. Maar dat heb je altijd met het leven. De klokt blijft maar doortikken. En iedere seconden begint er weer wat nieuws. Zo zijn er in 2 minuten alweer aardig wat letters en woorden verschenen op deze pagina. Ook dat gaat gewoon door. Maar dat alles maar doorgaat, hoeft niet meteen te betekenen dat alles ook maar meteen goed loopt. En ik denk dat iedereen daar wel ervaring mee heeft. En die ervaringen zijn altijd vervelend en lastig. En ze staan je altijd in de weg. Maar je kan er beter maar het beste eruit zien te halen. Want zo gaat het nou eenmaal. Ja, life sucks. Maar daar kan niemand op dit moment wat aan veranderen. Je moet nou eenmaal keuzes maken, en daar is niet altijd iedereen goed in. Neem een voorbeeld aan mij. Ha-ha. Maar laat ik maar het leuke gedeelte van mijn weekend vertellen. Daar kan ik mensen misschien nog mee aan het lachen krijgen. Met mijn idiote gedrag in de zaak.

Want zaterdagavond was het weer zo ver. Laura kwam naar mij toe, samen met Laura gingen we naar de C1000. Vanaf de C1000 naar Esther, daar gingen we 31-en. 31-en? Ja, dat dacht ik wel ja. Ik snap dat nooit zo goed, en vooral niet op zaterdagavond om 11 uur. Maar achteraf verliep het me toch nog aardig goed. En hopelijk ben ik de volgende keer beter in kaarten.
Vanaf Esther gingen we Kim ophalen, vervolgens door naar Maaike en daarna naar dorp om wat geld te pinnen. Of ging ik nou eerst pinnen en toen naar Maaike? Of eerst naar Maaike en toen naar Kim? Nee, die volgorde lijkt me niet erg redelijk. Dus volgens mij was die eerste volgorde goed. Maar dat valt altijd na te vragen bij Esther, Laura, Maaike of Kim. Maar dat is niet nodig. Want eigenlijk is die volgorde helemaal niet zo belangrijk. Met z'n 5en gingen we naar de zaak. En daar kwamen we nog vrienden tegen uit heemstede. Die dachten ook even lol te maken in de zaak met ons. Zo iemand was Joeke. Geweldig meisje is dat, kan je lekker mee lachen! Eigenlijk kan ik met al die meiden lachen waarmee ik in de zaak was zaterdag. Zo waren er ook nog een paar jongens uit vogelenzang meegekomen naar de zaak, die ik allemaal ken van school. Dus vandaag was het een dolle boel. Alles even na praten en lachen. Die verhalen achteraf zijn altijd wel zo grappig..

Het was dus onwijs gezellig in de zaak. En ik was om 4 uur thuis. Moest eigenlijk om half 4 thuis zijn, maar heb er niks meer over gehoord. Ouders lagen al in een diepe coma.

Netjes toch?

Zondag ochtend moest ik meteen weer trainen om 11 uur, wat k niet had gered. Maar gelukkig was mijn trainer er ook pas om 10 voor half 12, dus het was geen probleem dat ik later kwam.

Na de training, om 1 uur. Ben ik meteen gaan douchen en met Lisa mee naar huis gegaan. Want die middag gingen we naar Holiday on Ice! Onwijs mooi, en heel erg gezellig. Vooral toen mijn tas ineens weg was, en ik onder mijn stoel keek, en erachter kwam dat daar een gat zat en dat daar vooral al je tassen/bekertjes/flessen naar beneden kunnen vallen.

"Lisa? Mijn tas stond toch hier?"
*keek onder haar stoel* "Weet ik niet, stond hij daar?"
"Nou, volgens mij wel"
"Dan ben ik bang dat.."
"Ja stil maar, want volgens mij ook ja"

Daar moesten we best wel hard om lachen. Want alleen ik maak zoiets mee. We gingen met zijn 6en naar Holiday on Ice, en wie z'n tas valt er ongeveer 10 meter naar beneden? Jahoor, mijn tas. Dus we gingen met de trap naar beneden en gingen uitrekenen en uitzoeken waar we zaten. Komt er achter een zwart gordijn ineens een vrouw gelopen met een tas in haar hand. Bij ons ging er meteen een lampje branden, en gluurden door het gat van het gordijn. En als ik daar aan terug denk, verbaasd het me dat ik mijn tas heb teruggevonden. Om de zoveel tijd kwamen er bekertjes naar benede vallen en overal lagen wel tassen. Maar dat gedeelte is niks voor niks afgezet met een groot zwart gordijn. Ja inderdaad. Je mocht daar dus niet naar binnen.

"Juud, wat nu?"
"Ja uhmm, ik moet wel mijn tas hebben!"
"Dan moet je nu naar binnen gaan!"
"Okay"

En daar stond ik dan. Met al die mensen boven mijn hoofd. Het was gelukkig pauze, dus er was veel lawaai en we konden gewoon hardop praten.

"Waar is mijn tas dan!? Ik zie hem niet! Pssstt, Lisa kom nou!"
"Maar.. Oke, ik kom"
"Ow wacht, ik zie wat, volgens mij is het mijn tas"
"Waar?"
"DAAR!"

Vervolgens moest ik me in allerlei bochten en standjes wringen om langs al die zilveren steunbuizen (waren het steunbuizen? De tribune was er wel mee opgezet volgens mij. Ik hoop dat jullie met zilveren steunbuizen begrijpen wat ik bedoel, anders zie je het niet voor je. Haha)
Daarna liep ik weer tevreden met mijn tas onder mijn arm. En heb hem de rest van de avond tegen mijn benen gehouden. Dat wilde ik niet nog een keer!

Gisteravond was ik om kwart over 11 thuis, want het was nog gezellig bij huize Heijman. Dat is het eigenlijk altijd wel. Met die lieve zusjes en die lieve ouders.

Vanacht was het een kort nachtje. Ik heb het 02:30 uur zien worden. Daarna werden mijn ogen wel weer iets zwaarder en viel ik eindelijk in een diepe slaap.
Mijn wekker ging vanochtend om kwart voor 8 alweer, om half 9 stond ik naast mijn bed, en om kwart over 9 zat ik alweer op de fiets. Om 5 voor 10 stond ik dus voor het goede lokaal. Komt er een klasgenoot aan: "Uhmm, Judith? Wiskunde valt uit." Bleek ik het 4e uur nog even een tussenuur te hebben! Dus dat betekend, dat ik pas om 12 uur op school hoefde te zijn. Maar dat dat nog niet op het bord had gestaan. Dus ik had het niet kunnen weten. Maar ik had wel in mijn bed kunnen blijven liggen tot half 11. Daar baalde ik behoorlijk van! Vooral van zo'n rare nacht.

Gelukkig kwam ik Elise, Naomi en Jelle tegen. Jelle begon meteen druk en vrolijk te doen, Elise en Naomi gingen weer bijdehand doen. En zo heb ik beetje rondgehangen tot 12 uur.

Alles valt wel eens tegen, maar alles komt ook weer goed. Het leven is net als wiskunde, de ene som is moeilijker dan de andere, maar op alles is een oplossing. Zolang je maar goed genoeg nadenkt en er even bij stil staat wat je wil gaan doen en hoe je het wil gaan oplossen.

Of je kunt natuurlijk denken: Ik hoef ook geen oplossing te bedenken als ik er geen probleem van zou maken.

Maar zo heb je altijd wel van die zinnen.

Ik ga maar eens aan mijn huiswerk.


Liefs.

Een studiehuisuur

Tot 5 voor 3 in het studiehuis zitten. Met een laptop voor m'n neus aan een tafel met Joeke, Elise en Naomi. Hartstikke gezellig natuurlijk. Maar niet met die ene vrouw die de hele tijd loopt te "sstt'en" omdat we niet zo hard mogen praten. Normaal gesproken moet je ook netjes je naam opschrijven enzo als je een laptop pakt. Maar dat heb ik niet gedaan. Ohjeej. Ach, ik heb toch maar 25 minuten. En dat vind ik net even genoeg om mijn blog maar weer eens bij te werken!

Vanochtend weer lekker geschaatst. Leuk! IJshockeyen. Maar dit betekend niet dat k er goed in ben, maar ik kon in ieder geval op mijn schaatsen blijven staan. Al is schaatsen echt totaal niet moeilijk. Gewoon op die ijzeren dingen blijven staan. Zodra je bang bent dat je valt dan blijf je wiebelen en dan val je ook een keer. Zo was ik vanochtend ook gevallen. En lachen joh! We waren druk met een partijtje bezig en Elise zat in de tegenpartij. Dus we waren tegenstanders. Ik kwam naar haar toe geschaatst om de puk van haar af te pakken die zij op dat moment beheerde. En toen.. Lag ik zomaar ineens op de grond, op m'n kont. Haha. Maar niet alleen ik moest lachen, Elise moest ook lachen. Alleen stond ze me naar mijn gevoel eerder uit te lachen. Maarja, dat doen vriendinnen nou eenmaal. Die steunen elkaar door dik en dun!

"Toch Elise?"
"Hmm? Wat?"
"Zeg maar ja"
"Nee."

Okay.

Maar mijn laptop word nu zo ongeveer afpakt straks door Elise. Want die moet een foto laten zien op hyves van een of ander meisje waar ze een verhaal over moet vertellen.

Dus.. ik denk dat ik er maar vanaf ga. En nu word die vrouw van het studiehuis ook nog eens boos.

Sjonge jonge.

Leraren?


Liefs.

Duits?

Oja natuurlijk. We lopen richting het Duits lokaal, natuurlijk altijd in de hoop dat de lerares er toch niet is. En jahoor, ze heeft autopech. En dan hoop je al helemaal dat ze er morgen ook niet is, zodat je eerste uur vrij hebt en het 2e en 3e uur eerder naar de schaatsbaan zal kunnen gaan zodat je langer de tijd hebt om je even lekker te laten gaan op het ijs. Maar nee hoor, morgen doet haar auto het natuurlijk weer. Alleen herinner ik me nu dat ze laatst zei dat ze altijd met de trein naar school toe komt. Dus wat maakt autopech uit?

Ach, sommige leraren zijn gewoon een beetje vreemd.

En eigenlijk heb ik zin om een blog te schrijven. En eigenlijk heb ik nu heel veel inspiratie. Maar ik heb eigenlijk niet zoveel tijd. Want ik moet nog naar mijn kluis en mijn uur is alweer bijna afgelopen. En die vent van de mediatheek loopt hier steeds heen en weer omdat mijn hele klas hier zit omdat Duits uitviel. Dus het is nog eens mega druk ook!

Nou, dan ga ik maar stoppen. Maar even richting mijn kluis lopen met Naomi.

Liefs.