Blunder!

Just me. zei...

't komt wel goed schatje.

Je bent een kanjer.

Weetje alweer wat je in 't begin wilde zeggen?

En je titel klopt niet. Je bent niet stom. Wat je net vertelde is niet stom. Dat is jij.

En jij is lief!

28 december 2008 22:31

Daar was eventjes het bedankje voor. Dat je zegt dat het wel goed komt, dat ik een kanjer ben, dat ik niet stom ben en dat ik lief ben! En inmiddels heeft Manon ook een reactie geplaatst. Ze vond m'n blog mooi. Maar nu stop ik even met bedanken, anders kan ik na een tijdje door blijven gaan, en dan word het allemaal niet meer zo interessant.

Ik wilde namelijk eigenlijk eventjes schrijven over een gigantische blunder die ik heb gemaakt. Eigenlijk is het geen gigantische blunder, en op het moment zelf interesseerde me het vrij weinig, maar later dacht ik wel even bij mezelf: "Yeah right."

Vandaag had ik namelijk echt een luierdag. Maar dan ook echt een lekkere, vakantie-achtige, uitslaap, relax-pantoffel dag. Alleen de enige teleurstelling was dat ik om 5 uur moest werken, maar dat weerhield mij niet om om 11 uur mijn bed uit te komen, mijn badjas aan te doen. Rond 12 uur ontbijten, douchen en aankleden. En dan versta ik onder aankleden; borstel door je haar (zodat zodra het opgedroogd is, er totaal geen, maar dan ook echt totaal géén model in zit), een trui van me broer aan (een lichtblauwe die ik van hem gekregen heb, omdat hij de kleur achteraf toch maar niet leuk vond), een grijze joggingbroek aan (zo eentje waarbij het kruis op je knieën hangt), mijn hele grote en lieve dierenpantoffels (die ik persee vorig jaar moest hebben), en met klap op de vuurpijl, géén make-up! Gisteravond had ik al afgesproken met Manon dat ze vanmiddag weer eventjes langs zou komen, dat leek ons wel weer eventjes gezellig, aangezien we elkaar al een tijd niet meer gezien hadden. Dus rond kwart over 2 ging de voordeurbel (op het verwachte tijdstip dat Manon ongeveer zou komen), ik rende naar de deur, gooide de deur héél vrolijk open en verwachte dat ik omhoog moest kijken om Manon aan te kunnen kijken. Maar helaas stond daar een jongen (JA EEN JONGEN) van de AD, om mij een kaartje te geven waarop stond: "Het AD wenst u een gelukkig en gezond 2009" Ik hoorde hem bijna denken: "Wow, dat is pas is een lekkerding" Alleen jammer genoeg was dat niet van zijn gezicht af te lezen.. Ik zag hem wel eerst naar m'n haar kijken, vervolgens door naar m'n gezicht, mijn trui, mijn broek, en alsof alles er nog niet erg genoeg uitzag.. MIJN PANTOFFELS! Snel zei ik dat ik boven even zou zoeken naar wat geld, roffelde wat centjes bij elkaar (intotaal maar 0,60 cent, mijn portemonnee is nooit zwaar beladen), duwde het in z'n hand en zei: "jij ook!" En gooide daarna de deur dicht.

Vraagt mijn moeder 's avonds: "Judith, was er een jongen aan de deur van de AD, voor geld?" En ik antwoorde: "JAA, ik heb hem 0,60 cent gegeven, want de vorige keer had ik aan zo iemand met een kaartje 2,30 euro gegeven, en dat vond mijn vader te veel. En trouwens, er zat toch niet meer in mijn portemonnee." Mijn moeders mond viel open en zei: "Maar die jongen van de AD had je juist veel meer moeten geven! Die bezorgt altijd hartstikke goed."

Nou lekker geregeld dan. Denk in ieder geval niet dat hij ooit nog terug zal komen, al is het niet voor het geld, dan is het al helemaal niet voor mijn sexy-lexy outfit!

Haha, zit het wel met een glimlach te schrijven. Zulk soort "blunders" zijn gewoon leuk.

Liefs.