Stomstomstomstomstom.

Ik wil schrijven. Ik moet nu schrijven. Ik wil gewoon, alles van me afschrijven. Heb je ook wel eens van die momenten? Vast wel. Ik kan gewoon niet geloven dat je dat niet hebt. Misschien heb je geen momenten dat je wilt schrijven, maar dat je alles van je af wil gooien. Dat je alles kan vergeten. Dat alles even zwart kan worden en vervolgens alles weer kleur krijgt. En dat je dan gewoon weer opnieuw kan beginnen waar je geëindigd bent. Maar dat dan alle keuzes die je hebt gemaakt, dat ze dan allemaal goed zijn. En dat alles wat jij doet en zegt allemaal goed is. En dat je iedereen kan helpen, dat je alleen maar lol kan hebben om van alles. En dat je gewoon puur kan genieten van alles om je heen. Maar jammer genoeg loopt het altijd anders. Zoals ik al eerder in een eerdere blog had verteld.. Ik was even afgeleid en weet nu al niet meer wat ik wilde zeggen. Ik ben moe. Ik wil slapen. Maar dat gaat eventjes niet lukken. En goh, wat een zielige blog is dit weer. Maar ik moet gewoon even typen, even zeuren. Dat helpt altijd. En mensen die vinden dat ik te veel zeur, lezen deze blog maar niet. Dat interesseert me niet.

In mijn hoofd heb ik zoveel inspiratie om te schrijven. Vandaag ben ik ook wezen schaatsen.

Ik was op de schaatsbaan. Ik noem het altijd de schaatsbaan. Maar eigenlijk is het een ijsbaan. Want het is namelijk een baan van ijs. En geen baan van schaatsen. Zoals Lisa het omschreef. Ik heb zelf geen schaatsen en heb ze daar gehuurd. Vroeger schaatste ik altijd best wel veel, en skaten doe ik ook nog regelmatig. Dus het is niet moeilijk om op die dingen te blijven staan. Vind ik dan. Ik had combi noren gehuurd, en daarmee kon ik er weer even tegenaan. Ik hou er trouwens van om foto's te maken van mooie momenten. En ik had er spijt van dat ik deze keer geen camera bij me had. Het ijs was net glad gemaakt door zo'n ijsmachine. Lisa schaatste een stuk voor of achter mij. Dat weet ik niet meer. Er waren heel veel mensen om me heen, allemaal met een andere gedachte en een ander doel. De één deed het voor de lol, de ander was serieus aan het trainen. Misschien schaatste ik wel achter/langs/voor een binnenkort beroemde schaatser. Ik zal het nooit weten. Ik heb de gezichten niet gezien. Wel de passie waarmee ze schaatste. De kracht die ze vanuit hun hielen gebruikte om verder te komen. Om zich verder te verplaatsen over het ijs. Om nog een paar meter verder te komen dan waar ze waren. Om weer een paar seconden te laten verlopen en je over het ijs te laten glijden. Dat was ik dus ook aan het doen. Een aantal minuten verstreken en ik had alweer een aantal rondjes geschaatst. Die seconden, die minuten, deze dag, zal ik niet meer meemaken. Dat is nu geschiedenis en verleden tijd. Ik heb wel genoten op het ijs. Al die gleuven en de weerspiegeling van de lucht in het net glad gemaakte ijs. Dat maakte me blij. Ook was er een kindje gevallen. De vader zat op het ijs, op het koude ijs nog wel. Met het kind op z'n schoot. Het kind lag heel erg te huilen, en iedere voorbijganger moest eromheen schaatsen. Maar de vader maakte zich daar niet druk om. Zijn kind was aan het huilen, dus hij moest het kind weer blij maken. Hij moest het kind weer laten stoppen met huilen. Dat word altijd gedaan met liefde. Liefde is zo erg belangrijk. Ik heb met liefde geschaatst vanmiddag. Over het ijs verplaatst, iedere seconde en minuut aan me voorbij laten gaan. Wel voelde ik de pijn in mijn enkels van de schaatsen die om mijn enkels heen klemde. Maar dat maakte mij eventjes niet meer uit. Ik genoot van die bewuste minuten. Mensen horen dat altijd te doen. Te genieten van elk moment dat ze kunnen grijpen, maar dat lukt niet altijd. Voor sommige mensen staan er meer dingen in de weg dan alleen dat kleine gaatje in het ijs waardoor je valt. Sommige mensen lopen met meer problemen. Ook met problemen van anderen. Iedereen wil iedereen wel helpen. Ze zeggen: "Vertel het maar, dan ben je het kwijt." Je wilt zo graag iemand anders helpen. Ik wil dat ook altijd. Maar ben soms bang het verkeerde te doen. Denk ook niet dat ik daar de enige in ben, om eerlijk te zijn. Iedereen is wel bang om te falen. Maar ze zeggen ook altijd: "je leert van je fouten." Maar als ik de waarheid vertel tegen een ander, en de ander accepteert dat niet. Heb ik dan een fout gemaakt? Heb ik er dan van geleerd? Moet ik dan nooit meer de waarheid vertellen? Nee. Je moet altijd de waarheid vertellen, vind ik. Tegen je vrienden, dus de mensen die je vertrouwd, kan je wel de waarheid vertellen. Vind ik. Bewaar je vrienden daarom goed, vertrouw ze en zorg dat ze jouw ook in vertrouwen zullen nemen.

Vroeger wilde ik altijd boeken schrijven. Om even over te stappen naar een ander onderwerp. Want dat vorige onderwerp ben ik een beetje zat. Nee, ik ben het niet zat, ik weet het even niet meer.

Pff, het leven heeft soms lastige situaties.

Maar ik denk, dat we daar maar mee moeten leren omgaan.

Liefs.