Hoera! Sint-Maarten!

Zo zit ik weer aan mijn bureau, wat te leren (Ja, dat moet ook wel eens gebeuren). Gaat ineens de voordeurbel. Het eerste wat ik hoor komt van zolder. "Niet alweer heah??" En ja inderdaad, daar staan ze weer voor de deur liedjes te zingen. Nou okay, liedjes zingen? Het word eerder bedelen om snoepjes! Want daar komt het hele Sint-Maarten gedoe ook vandaan. Ik weet nog wel dat toen ik nog een heel lief klein meisje was, dat ik toen ook altijd "liedjes ging zingen."
Geweldig vond ik het! Bij ieder deur kreeg ik een snoepje. En aangezien ik een broer heb van 20, liep hij natuurlijk al veel sneller niet meer dan ik. Dus soms kreeg ik zelfs 2 snoepjes mee! Alleen legte ik die link nog niet helemaal dat ik die avond nog die snoepjes aan mijn broer moest geven. Toen snapte ik dat hele Sint-Maarten gedoe, met dat snoepjes delen, nog niet helemaal. Want dat waren mijn snoepjes en die hadden de mensen aan mij gegeven!
Dus achteraf had mijn broer eigenlijk de helft van mijn snoepzak gekregen. En dat was huilen natuurlijk. Want die zak snoep is zomaar een halve maat gekrompen!
Maar het Sint-Maarten daarna lag die zak nog in de kast. En waren alle spekjes zo hard geworden dat.. Nee, dat vraagt niet om verdere uitleg.

En wat ik me er ook nog van herinner is dat mijn mooie lampionnetje (die ik altijd zelf had gemaakt met mijn lieve juf) altijd van mijn stokje afviel. Dus dan liep ik met 2 handjes vol. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat mijn moeder altijd mee liep.
In mijn ene hand hield ik mijn mooie lampionnetje vast, en in de andere hand hield ik dan mijn lampje vast. En ja, waar moest dan die zak snoep? Oplossing?? MAMA!
En zo was de avond van Sint-Maarten altijd weer gezellig.
Wat hield ik toch van Sint-Maarten.
Net zo veel als al die kindertjes die nu tevreden met een (misschien wel halve) zak snoep van Sint-Maarten op hun schoot zitten. Met een klein glimlachje om hun mond.

Ach, die kindertjes zijn nog zo klein. Zo gek heah, dat wij vroeger ook zo klein zijn geweest. En dat alles niet zoveel uitmaakt. Zolang je maar iets meer verwend word dan je broer/zus, je dat ene cadeautje uit mag zoeken bij de intertoys en dat je dat ene snoepje extra mag krijgen.
Zo gaat dat altijd. Eigenlijk is dat toch veel makkelijker? Je krijgt geen snoepje van je moeder. Wat ga je dan doen? Ja, huilen. Inderdaad. Oké, niet alle kinderen doen dat. Maar ik was er wel zo een. Lekker zo lang janken en zeuren, tot je dat snoepje krijgt. En dan is het weer: "Dankjewel mama. Je bent de liefste mama die er bestaat!" En dan ren je weer tevreden naar buiten, naar je vriendjes en vriendinnetjes. Je laat je snoepje aan hun zien, en meteen staan er 10 kinderen voor de deur te vragen bij je moeder of ze ook een snoepje mogen.

Nu is dat zelfs onbeleefd. Om aan een volwassen moeder te vragen of je een snoepje mag. Nouja, onbeleefd wil ik nou ook weer niet zeggen. Maar het is niet gepast. Vind ik dan, ligt er natuurlijk maar net aan hoe je bent opgevoed.

Maar.. stel nou dat het leven nog steeds zo gemakkelijk gaat?

"Mama? Mag ik een auto?"
"Nee kind, die betaal je zelf maar. Koop maar een goedkope tweedehands."
"Ja maar.. MAMA (en dan komen er een paar scheldwoorden uit je mond, die je eigenlijk nooit gebruikte bij het zeuren om een snoepje), IEDEREEN KRIJGT EEN AUTO!"
(En na heeeeeeeeeeeeeel lang zeuren)
"Okay kind. Zoek maar een mooie (en vooral géén tweedehands) auto uit."

Natuurlijk is dit een voorbeeld want denk ik niet zo vaak voorkomt. Tenminste, laat ik het maar hopen voor de meeste ouders haha. Maar om het zo maar even te omschrijven, nu loopt zoiets heel anders als je iets vraagt. De meeste zullen nu wel denken: "goh, je kan ook overal bij stilstaan." Maar het is wel zó!

En wat ik eigenlijk wilde zeggen, is, was het leven altijd nog steeds maar zo makkelijk. Dat je nog steeds tevreden was met dat ene snoepje, en die ene knuffel van die jongen. Nu word je eigenlijk gewoon verlegen als die ene leuke jongen je een knuffel geeft!

Dit was even mijn conclussie van al dat Sint-Maarten gedoe.



Liefss.. Xx