I was born to make you happy.

I was born to make you happy. Daar moet je niet zo heel lang over nadenken. Want dan ga je in de knoop zitten. Hoe kan je namelijk geboren zijn om iemand gelukkig te maken? Het is namelijk de bedoeling dat je jezelf gelukkig maakt. Hoe kan je andere gelukkig maken als je zelf niet gelukkig bent? Dat heb ik mezelf altijd aangeleerd, maar toch blijft dat een lastig begrip.
Vaak als je je omgeving gelukkig wil maken, gaat dat juist altijd fout. Dan denk je niet meer aan jezelf. Er zijn inderdaad ook mensen die echt te veel aan zichzelf denken. Aan dat soort mensen kan ik me soms behoorlijk irriteren, het maakt me niet uit als mensen een groot zelfbeeld hebben. Vaak is dat juist alleen maar goed. Want onzekerheid is ook al helemaal niet goed.
De mensen die juist onzeker zijn, staan ook vaak in het middelpunt.
Zo heb je bijvoorbeeld 2 soorten "middelpunten." Zo heb je een middelpunt van belangstelling, om het zo maar even te noemen, en het middelpunt van pesten.
Allebei zijn ze heel erg onzeker. Die mensen die namelijk pesten (middelpunt van belangstelling), zijn vaak onzeker omdat ze heel veel "aanhangers" hebben. En het is natuurlijk niet goed voor je reputatie om er zo eentje te verliezen.
En dan natuurlijk nog de mensen die gepest wórden.
Meestal begint dat bij het begin van het jaar of halverwege. Eerst gaat hij/zij heel stil in een hoekje zitten. En is ze bang dat ze niet opvalt. Maar natuurlijk word ze gezien? Anders zou iedereen toch tegen haar oplopen? Haar niet ontwijken? En als ze dan weer per ongeluk haar boeken laat vallen omdat er iemand tegen haar aan liep, word ze toch ook weer gezien? Of in ieder geval gevoelt? Het is niet goed om jezelf in een klein hoekje op te stellen. Iedereen is anders, en iedereen heeft het recht om zichzelf te laten zien. Je hoeft toch niet met iederéén bevriend te zijn? Er zijn altijd wel mensen die je wel of niet aardig vind.

Iedereen praat wel eens over iemand achter z'n rug om. Vaak is dat gemeen om te doen, maar het hoort er ook bij om je frustraties eventjes kwijt te raken.
Meestal zijn er 2 opties, OF je gaat naar een goede vriendin van je, en gaat daar eventjes staan zeuren over die andere die net eventjes niet zo aardig tegen je deed, of je zegt het gewoon tegen die ene die niet zo aardig tegen je doet.
Vaak is het recht op iemand af stappen vaak het beste om te doen.
Dat is regelrecht en eerlijkheid duurt altijd het langst.

Zo zeg ik wel is: "beter verdriet door de waarheid, dan getroost door een leugen."
Natuurlijk is het nooit fijn om de waarheid te horen, maar dan weet je tenminste waar het op staat. Ik ben ook niet altijd eerlijk hoor, dat zal ik maar even toegeven, maar ik vind het wel belangrijk om te weten hoe andere er over denken als ik in een discussie sta met iemand. Niet dat ik altijd de waarheid aan kan (zoals ik net al zei). Maar dan kan je tenminste met beiden benen op de grond gaan staan, je handen in je zij zetten, en denken: "Tsjaa.."
Dat denken word vaak het lastige onderdeel, want als je geconfronteerd word met de waarheid, wat moet je dan doen? De waarheid is altijd net iets anders dan verwacht. Ookal zeggen de meesten wel: "ach, ik zag het toch wel aankomen" of "het komt wel goed."
Stel nou dat je bijvoorbeeld al heel lang achter een jongen aan zit, en je weet nou niet wat hij wil, dan hoor je toch ook liever dat hij je wél leuk vind. En dat hij alles voor je wil doen en alles voor je over heeft? Maar als hij dat natuurlijk niet heeft, dan is het niet fijn om te horen, maar het is wél fijn om te weten waar je aan toe bent.

Maar de waarheid is altijd lastig hoor. Zo zei mijn moeder voor mijn 4e verjaardag dat ik op mijn 4e heel groot zou zijn, en dat ik naar school zou gaan. Nou, dat had ze beter niet kunnen zeggen, want op mijn 4e verjaardag was het meteen raak. Ik stond huilend naast haar in de badkamer. Ze vroeg natuurlijk wat er met me was, en ik begon nog harder te huilen. Waarop ik zei: "Je zei dat ik groter zou worden, maar ik ben nog net zo groot als gisteren." Je lacht er natuurlijk om, en ik lach er zelf ook om, maar het is wel een voorbeeld van de waarheid.
Maar zie je het al voor je? Een klein meisje, huilend naast haar moeder, omdat ze niet groter is dan de dag daarvoor? Dat had haar moeder haar nog wel zo beloofd..
Nu weet je natuurlijk hoe zoiets bedoeld word. Maar als zo'n klein meisje weet je niet beter.
Daarna ga je naar school, en weet je dat opmerkingen figuurlijk en letterlijk kunnen zijn en hoe je ze op moet vatten.
Zo word je ook groter en ouder.

En zo zit ik hier dan (13 jaar later na het "groter worden"), achter de computer. Die ik net nog als dreigement uit het raam zou gooien, omdat hij er mee gekapt was eerder deze dag. En zo zit ik hier dan, een bericht te typen voor mijn eerste blog.
Hopend dat mensen het lezen of dat ze het accepteren, en of ze er stil bij zullen staan bij dingen die ik hier heb gezegt.

Ik moet nu maar is gaan afsluiten, want mijn moeder is al een paar keer binnen komen vallen om te zeggen dat ik naar mijn bed moet. Aangezien het geen rustig weekendje was.

Sweet dreams.