Lieve Lisa.

"Ik ga eerst ophangen hoor!" "Ja hoor Lisa, ga je gang." En dan na nog een gesprek van een half uur. "Judith, nu ga ik écht ophangen! Want weet je hoe een brandweerauto klinkt?" "Nee! Ik heb echt geen idee en die grap heb ik nog nooit gehoord! Hoe dan?" "Nou kijk, zo!"... Klik, tuuutuuutuuutuuut.. En vervolgens is het stil aan de kant van Lisa.

Jahoor, dat is dus Lisa. De Lisa zoals ik haar ken als klein meisje. En eigenlijk is ze dat nog steeds wel. Als je je bedenkt dat ze eigenlijk, 1,5 jaar jonger is dan ik. Of nee, iets minder. Maar ze is in ieder geval iets jonger, en alsnog wil ze overal bij zijn. Zolang ze maar met mij naar de zaak kan, het maakt dan niet uit wat voor ID kaart ze gebruikt en van wie. Als ze daar maar staat met mij.

Lisa is echt zo'n vriendin, dat als ik me eventjes rot voel, en ik stuur haar een sms, krijg ik er meteen eentje terug! Of ze belt me hysterisch op. En vraagt wat er aan de hand is. En als het dan vervolgens zo erg is (tenminste, als het voor ons erg genoeg is, dat zegt natuurlijk niks over het echte, huidige probleem), heb ik zelfs nog kans dat ik nog een huilende Lisa aan de telefoon krijg.

Én Lisa is zo'n meisje, dat als we samen 27 dresses zitten te kijken (dat is echt een goede romantische komedie, echt een aanrader), bij haar thuis op de bank met een klein bakje chips en een glaasje cola. Dat doen we vaak het liefst. Van die films dat als ze al een halve dag afgelopen zijn, dat je dan nog helemaal zit na te zwijmelen. En vooral Lisa en ik samen zijn daar heel erg goed in! Bij 27 dresses speelde namelijk een best wel lekkere (okay, best wel lekkere? Hele lekkere) acteur. Ik weet alleen even niet meer hoe die heet. Maar dat meisje (hoofdrolspeelster) hield een hele toespraak voor hem, in het openbaar, over hoeveel ze wel niet van hem hield. Alleen dat was al lief. Vervolgens liep ze naar hem toe, en zei hij echt op z'n allermeest sexy achtig toontje: "Get over here." En ja, zo zijn Lisa en ik dan weer. We gaan dat stukje een stuk of 5 keer terugspoelen, en dan steeds opnieuw af laten spelen.

Zo kijken wij dus een film.

En zo weet ik ook nog wel dat Lisa vroeger bij mij thuis over de vloer kwam. Met een beugel in haar mond. Mijn vader vroeg toen nog: "Lisa, wat heb je in je mond?" En toen zei dat hele kleine lieve meisje (volgens mij had je toen nog geen bril Lisa), "Kijk Mario (mijn vader dus), IK HEB EEN BEUGEL!" Haar kleine handjes grepen naar haar mond, trokken die beugel er uit.. En verder is het niet voor herhaling vatbaar. En sinds dien zei mijn vader altijd: "Lieve Lisa!"

En hoeveel jaar is dat nu geleden? Ik denk dat we al vanaf groep 1 met elkaar omgaan.

Eigenlijk heb ik echt totaal geen inspiratie om een blog te schrijven. Maar aangezien ik net een zeurende Lisa aan de telefoon had over dat ik mijn blog weer eens bij moest houden, want ze checkte hem om de 5 minuten om te kijken of er nog een nieuwe blog op stond, moest ik maar weer even wat nieuws erop zetten.

Nou Lisa, hier is dan een blog. En zowel héélemaal over jou! Ben je nou niet trots?

Als mijn kleine meisje?

Houvanjou.


Liefss.. Xx