Blunder!

Just me. zei...

't komt wel goed schatje.

Je bent een kanjer.

Weetje alweer wat je in 't begin wilde zeggen?

En je titel klopt niet. Je bent niet stom. Wat je net vertelde is niet stom. Dat is jij.

En jij is lief!

28 december 2008 22:31

Daar was eventjes het bedankje voor. Dat je zegt dat het wel goed komt, dat ik een kanjer ben, dat ik niet stom ben en dat ik lief ben! En inmiddels heeft Manon ook een reactie geplaatst. Ze vond m'n blog mooi. Maar nu stop ik even met bedanken, anders kan ik na een tijdje door blijven gaan, en dan word het allemaal niet meer zo interessant.

Ik wilde namelijk eigenlijk eventjes schrijven over een gigantische blunder die ik heb gemaakt. Eigenlijk is het geen gigantische blunder, en op het moment zelf interesseerde me het vrij weinig, maar later dacht ik wel even bij mezelf: "Yeah right."

Vandaag had ik namelijk echt een luierdag. Maar dan ook echt een lekkere, vakantie-achtige, uitslaap, relax-pantoffel dag. Alleen de enige teleurstelling was dat ik om 5 uur moest werken, maar dat weerhield mij niet om om 11 uur mijn bed uit te komen, mijn badjas aan te doen. Rond 12 uur ontbijten, douchen en aankleden. En dan versta ik onder aankleden; borstel door je haar (zodat zodra het opgedroogd is, er totaal geen, maar dan ook echt totaal géén model in zit), een trui van me broer aan (een lichtblauwe die ik van hem gekregen heb, omdat hij de kleur achteraf toch maar niet leuk vond), een grijze joggingbroek aan (zo eentje waarbij het kruis op je knieën hangt), mijn hele grote en lieve dierenpantoffels (die ik persee vorig jaar moest hebben), en met klap op de vuurpijl, géén make-up! Gisteravond had ik al afgesproken met Manon dat ze vanmiddag weer eventjes langs zou komen, dat leek ons wel weer eventjes gezellig, aangezien we elkaar al een tijd niet meer gezien hadden. Dus rond kwart over 2 ging de voordeurbel (op het verwachte tijdstip dat Manon ongeveer zou komen), ik rende naar de deur, gooide de deur héél vrolijk open en verwachte dat ik omhoog moest kijken om Manon aan te kunnen kijken. Maar helaas stond daar een jongen (JA EEN JONGEN) van de AD, om mij een kaartje te geven waarop stond: "Het AD wenst u een gelukkig en gezond 2009" Ik hoorde hem bijna denken: "Wow, dat is pas is een lekkerding" Alleen jammer genoeg was dat niet van zijn gezicht af te lezen.. Ik zag hem wel eerst naar m'n haar kijken, vervolgens door naar m'n gezicht, mijn trui, mijn broek, en alsof alles er nog niet erg genoeg uitzag.. MIJN PANTOFFELS! Snel zei ik dat ik boven even zou zoeken naar wat geld, roffelde wat centjes bij elkaar (intotaal maar 0,60 cent, mijn portemonnee is nooit zwaar beladen), duwde het in z'n hand en zei: "jij ook!" En gooide daarna de deur dicht.

Vraagt mijn moeder 's avonds: "Judith, was er een jongen aan de deur van de AD, voor geld?" En ik antwoorde: "JAA, ik heb hem 0,60 cent gegeven, want de vorige keer had ik aan zo iemand met een kaartje 2,30 euro gegeven, en dat vond mijn vader te veel. En trouwens, er zat toch niet meer in mijn portemonnee." Mijn moeders mond viel open en zei: "Maar die jongen van de AD had je juist veel meer moeten geven! Die bezorgt altijd hartstikke goed."

Nou lekker geregeld dan. Denk in ieder geval niet dat hij ooit nog terug zal komen, al is het niet voor het geld, dan is het al helemaal niet voor mijn sexy-lexy outfit!

Haha, zit het wel met een glimlach te schrijven. Zulk soort "blunders" zijn gewoon leuk.

Liefs.

Dankje Angss.

-









Deze titel zegt genoeg, toch?

Stomstomstomstomstom.

Ik wil schrijven. Ik moet nu schrijven. Ik wil gewoon, alles van me afschrijven. Heb je ook wel eens van die momenten? Vast wel. Ik kan gewoon niet geloven dat je dat niet hebt. Misschien heb je geen momenten dat je wilt schrijven, maar dat je alles van je af wil gooien. Dat je alles kan vergeten. Dat alles even zwart kan worden en vervolgens alles weer kleur krijgt. En dat je dan gewoon weer opnieuw kan beginnen waar je geëindigd bent. Maar dat dan alle keuzes die je hebt gemaakt, dat ze dan allemaal goed zijn. En dat alles wat jij doet en zegt allemaal goed is. En dat je iedereen kan helpen, dat je alleen maar lol kan hebben om van alles. En dat je gewoon puur kan genieten van alles om je heen. Maar jammer genoeg loopt het altijd anders. Zoals ik al eerder in een eerdere blog had verteld.. Ik was even afgeleid en weet nu al niet meer wat ik wilde zeggen. Ik ben moe. Ik wil slapen. Maar dat gaat eventjes niet lukken. En goh, wat een zielige blog is dit weer. Maar ik moet gewoon even typen, even zeuren. Dat helpt altijd. En mensen die vinden dat ik te veel zeur, lezen deze blog maar niet. Dat interesseert me niet.

In mijn hoofd heb ik zoveel inspiratie om te schrijven. Vandaag ben ik ook wezen schaatsen.

Ik was op de schaatsbaan. Ik noem het altijd de schaatsbaan. Maar eigenlijk is het een ijsbaan. Want het is namelijk een baan van ijs. En geen baan van schaatsen. Zoals Lisa het omschreef. Ik heb zelf geen schaatsen en heb ze daar gehuurd. Vroeger schaatste ik altijd best wel veel, en skaten doe ik ook nog regelmatig. Dus het is niet moeilijk om op die dingen te blijven staan. Vind ik dan. Ik had combi noren gehuurd, en daarmee kon ik er weer even tegenaan. Ik hou er trouwens van om foto's te maken van mooie momenten. En ik had er spijt van dat ik deze keer geen camera bij me had. Het ijs was net glad gemaakt door zo'n ijsmachine. Lisa schaatste een stuk voor of achter mij. Dat weet ik niet meer. Er waren heel veel mensen om me heen, allemaal met een andere gedachte en een ander doel. De één deed het voor de lol, de ander was serieus aan het trainen. Misschien schaatste ik wel achter/langs/voor een binnenkort beroemde schaatser. Ik zal het nooit weten. Ik heb de gezichten niet gezien. Wel de passie waarmee ze schaatste. De kracht die ze vanuit hun hielen gebruikte om verder te komen. Om zich verder te verplaatsen over het ijs. Om nog een paar meter verder te komen dan waar ze waren. Om weer een paar seconden te laten verlopen en je over het ijs te laten glijden. Dat was ik dus ook aan het doen. Een aantal minuten verstreken en ik had alweer een aantal rondjes geschaatst. Die seconden, die minuten, deze dag, zal ik niet meer meemaken. Dat is nu geschiedenis en verleden tijd. Ik heb wel genoten op het ijs. Al die gleuven en de weerspiegeling van de lucht in het net glad gemaakte ijs. Dat maakte me blij. Ook was er een kindje gevallen. De vader zat op het ijs, op het koude ijs nog wel. Met het kind op z'n schoot. Het kind lag heel erg te huilen, en iedere voorbijganger moest eromheen schaatsen. Maar de vader maakte zich daar niet druk om. Zijn kind was aan het huilen, dus hij moest het kind weer blij maken. Hij moest het kind weer laten stoppen met huilen. Dat word altijd gedaan met liefde. Liefde is zo erg belangrijk. Ik heb met liefde geschaatst vanmiddag. Over het ijs verplaatst, iedere seconde en minuut aan me voorbij laten gaan. Wel voelde ik de pijn in mijn enkels van de schaatsen die om mijn enkels heen klemde. Maar dat maakte mij eventjes niet meer uit. Ik genoot van die bewuste minuten. Mensen horen dat altijd te doen. Te genieten van elk moment dat ze kunnen grijpen, maar dat lukt niet altijd. Voor sommige mensen staan er meer dingen in de weg dan alleen dat kleine gaatje in het ijs waardoor je valt. Sommige mensen lopen met meer problemen. Ook met problemen van anderen. Iedereen wil iedereen wel helpen. Ze zeggen: "Vertel het maar, dan ben je het kwijt." Je wilt zo graag iemand anders helpen. Ik wil dat ook altijd. Maar ben soms bang het verkeerde te doen. Denk ook niet dat ik daar de enige in ben, om eerlijk te zijn. Iedereen is wel bang om te falen. Maar ze zeggen ook altijd: "je leert van je fouten." Maar als ik de waarheid vertel tegen een ander, en de ander accepteert dat niet. Heb ik dan een fout gemaakt? Heb ik er dan van geleerd? Moet ik dan nooit meer de waarheid vertellen? Nee. Je moet altijd de waarheid vertellen, vind ik. Tegen je vrienden, dus de mensen die je vertrouwd, kan je wel de waarheid vertellen. Vind ik. Bewaar je vrienden daarom goed, vertrouw ze en zorg dat ze jouw ook in vertrouwen zullen nemen.

Vroeger wilde ik altijd boeken schrijven. Om even over te stappen naar een ander onderwerp. Want dat vorige onderwerp ben ik een beetje zat. Nee, ik ben het niet zat, ik weet het even niet meer.

Pff, het leven heeft soms lastige situaties.

Maar ik denk, dat we daar maar mee moeten leren omgaan.

Liefs.

Kerstmis!

Oké, Oké, Oké.. OKÉ MANON! Sjonge, nou lief kind, hier is dan weer is eindelijk een blog. En eigenlijk mag dat ook wel weer na 10 dagen. Het is bijna om me er voor te schamen. Maar dat doe ik niet, want ja, ik heb gewoon een druk leven.. En oké, dat is niet zo interessant.

De afgelopen 10 dagen heb ik ook weer heel erg veel meegemaakt. Vooral ook weer van die stomme dingen. Allemaal van die acties die ook te lezen zijn in me vorige blog, over de mac. Maar om nou al die dingen nog op te schrijven, dan word het een blog van hier tot Tokyo en weer terug. Neee, tot hier naar de sterretjes en weer terug. En dan wel de verste ster, want als ik dan tóch aan het overdrijven ben, kan ik het net zo goed meteen goed doen natuurlijk.

All I want for christmas is yououououou (vooral met die lange uithaal aan het eind). Ja, dat liedje zat ik net ook even te luisteren. Maar nu niet meer, want ik heb hem al te vaak gehoord. Dus ben ik deze kerst maar weer eens overgestapt naar Nick en Simon. Volgens Kasia is "soldaat" een leuk liedje. En ja, hij is inderdaad leuk. Alleen word er gewoon vrolijk gezongen dat haar man overleden is in de oorlog. Ach, zo lang het deuntje maar leuk is, maakt de inhoud van de tekst niet zo veel meer uit. Toch? Ik vind het anders nog steeds wel een leuk liedje. Ja, ik luister naar Nick en Simon ja.

En ik heb echt totaal geen inspiratie. Alleen dat het vandaag kerst is! Eerste kerstdag nog wel. Een dag vol geluier, niks doen en relaxen. En het vetste is nog wel, dat er in Nederland (België volgens mij ook, maar niet in ieder land) zelfs nog een 2e kerstdag bestaat! Alleen jammer dat er daarna een zaterdag volgt. En een zaterdag is weer een dag met werken, werken, werken en nog eens werken. Maarja, met werken verdien je weer geld. En geld heb ik weer nodig, want dat heb ik op dit moment eventjes niet meer. Maar morgen word het dus weer een dag vol geluier, relaxen en niks doen. Eigenlijk had ik toch het meest nog wel gehoopt op een witte kerst. Want ik hou echt zoveel van sneeuw. Alleen jammer dat het koud is. Want als je "sneeuw" tegen iemand zegt, dan zie je dat gezicht meteen betrekken. Want dan krijgt men het koud. Ik heb het nu ook koud, want mijn raam heeft de hele dag open gestaan..

En jonge, ik ben echt aan het zeuren in deze blog. En misschien kan ik deze dan maar beter niet plaatsen. Maar dat doe ik toch maar wel, want dat is zonde van mijn energie die ik erin gestopt hebt.

Maar vanochtend heb ik wel een lekker kerstontbijt gehad! En een nieuwe badjas. "Een kleinigheidje van de kerst" zoals mijn moeder het noemt. Vond ik wel lief.

Wat kan ik nou nog meer vertellen.. Hmm.. Ik weet het niet. Manon, ik had je toch een blog beloofd. Maar ik heb gewoon geen inspiratie.

Oja, natuurlijk heb ik wel inspiratie! Hoe kan ik dat nou weer vergeten? Inderdaad, stom van mij.

IK HEB EEN NEEFJE! Eigenlijk is het een achterneefje, maar hij is van mijn allerliefste nichtje, dus eigenlijk is het gewoon mijn neefje. En hij is wel 5 weken te vroeg geboren. Dus hij moet nog 2/3 weken in het ziekenhuis blijven, in zo'n conveuse (ik weet niet hoe je dat schrijft?). Vind het wel zielig, maar alles blijkt helemaal goed en gezond te zijn. Dus ga ik me er niet teveel zorgen om maken! En hij heet Beau. Lief toch?

En nu weet ik echt niet meer wat ik moet typen. Ik vind dit maar een saggerijnige blog. Alleen dat stukje over m'n neefje is wel vrolijk.

Ik ga snel weer een nieuwe maken MANON, als ik weer inspiratie heb!

Maar alsnog Manon, vind ik je wel echt SUPER lief!


Liefs.

Even Papillotten halen met Lisa.

Ja, zoals de titel het al zegt. Ik ging papillotten halen met Lisa. En in dorp, in hillegom. Ik weet niet of jullie weten wat papillotten zijn? De meeste meisjes denk ik wel, maar voor de jongens onder ons zal ik het nog wel even duidelijk vertellen. Dat zijn rubbere/schuim staafjes die je in je haar kan draaien en na een paar uur haal je ze er weer uit en dan heb je krullen! En aangezien Lisa mij heeft uigenodigd voor haar gala van haar school voor vrijdag. Moeten we er natuurlijk wel helemaal goed uitzien heah? .. Ja, dat dacht ik dus ook al.

Maar waarover ik wilde vertellen in deze blog is een heel grappig verhaaltje. Want zoals de titel al zegt, ging ik papillotten halen met Lisa. En ik lees nu dat ik dat al eerder had vermeld in deze blog, ookwel in de eerste zin van deze blog. Maar dat even terzijde.. Ik ging dus.. Okay, met Lisa naar dorp. Dat was in ieder geval wel het plan. Want toen ik vanochtend zag dat ik om 10 voor 1 uit was in plaats van 10 over 2, ging ik meteen Lisa smssen, om te melden dat ik haar op zou komen halen en dat we dan maar even lisse ingingen. Want ja, als je dan toch niks beters te doen hebt op je vrije middag. Nog wel op je vrije máándag middag. Maar toen kreeg ik dus een sms terug van Lisa, dat ze om 1 uur uit was maar nog wat dingen moest regelen op school maar dat ze wel op me zou wachten. Dus om 1 uur zat ik op de fiets vanuit mijn school. En jawel, 35 minuten later stond ik voor Lisa d'r school! Dus ik heb 12 kilometer gefietst in 35 minuten! Daar stond Lisa ook wel even van te kijken. Maar het was me toch echt wel gelukt. Als gevolg ging ik even met haar de school in, even een voorproefje doen voor het gala vrijdag. En ik ben meteen aangewezen als danspartner voor een jongen bij haar op school. En ik kan niet eens stijldansen. Nou, dat word al helemaal lachen dan. Zo ging ik even bij haar de mediatheek/bibliotheek/ruimte waar alle computers staan binnen. Dat zag er mooi uit en ik heb meteen een deal gemaakt met Lisa. Als ik dit jaar blijf zitten, ga ik naar het fio. Dan doen we gelijk examen op dezelfde school. Wat willen we nou nog meer. Goed, ik maak mijn blog weer veel te uitgebreid en dat kan ik beter niet doen want ik moet straks alweer naar bed.

Dus om een lang verhaal eventjes kort samen te vatten. Ik zou met Lisa naar dorp gaan, ik eindige in lisse waarvoor ik 12 kilometer in een raptempo heb gefietst. Vervolgens de inhoud van haar school gezien. Daarna met een jóngen de hünkermoller in gegaan en heeft hij me geholpen met het keizen van mijn bh-kleur. "Sluit je ogen en bedenk hoe die kleur staat bij je blonde haar." Haha, oké, dat was echt heel erg grappig. Toen heb ik niet meteen die bh gekocht. We zijn wel een snoepje van de Jamin, een broodje bij de hema en een McFlurry dikker geworden. Maar dat komt straks. We kwamen in ieder geval lisse uit (pas om kwart over 4), en ik had 1 bh, 2 strings en zwarte bandjes voor m'n bh gescoord. En natuurlijk die papillotten. Maar die waren eigenlijk inmiddels al niet meer belangrijk.

En dan komt nu de terugweg..

"Lisa, weet jij waar we straks langs komen?"
"Nouhou! Ik dacht dat je het niet zou zeggen, want hier was ik al bang voor."
"Oh.." *ik begin heel schijnheilig en lief te kijken*
"Nee Judith, dat is niet goed voor ons!"
"Maar.. wat maakt die McFlurry nou uit?"
"Ja eigenlijk heb je daar wel gelijk in, of ik me nou thuis ga vol zitten vreten of nu. Denk niet dat dat verschil uitmaakt?"
"Nee, dat maakt geen verschil uit"
"Toch doen we het niet"
"Oké"

Even later, toen het gebouw met die lekkere McFlurry's dichterbij kwam..

"Lisa, zie je die rode vlaggen?"
"Ja, die zie ik ja. Wat is daar mee?"
"Ooooohhhh... Niks hoor!"

Vervolgens komen we aan op het kruispunt naar het industriegebied.

"Lisa, als je hier rechts gaat.."
"DAN KOMEN WE ER JA!"
"Nou, ga rechts dan!"
"NEE, IK DOE HET NIET!"
"Of je je nou thuis volvreet of hier? Maakt het wat uit"
"NEE, JE HEB GELIJK! IK WIL EEN MCFLURRY"

Inmiddels kwamen we tot stilstand bij het kruispunt..

"Judith, jij mag kiezen"
"Nee, jij"
"Nee, jij"
"Nee.."

Ik gaf Lisa een zetje en langzaam reed ze van de heuvel..

"LISA WAT DOE JE NOU? WE DOEN HET NIET!"
"NEE, IK WIL NIET!"
"KEER DAN OM!"
"NEE! DAT GAAT NIET MEER! HET IS AL TE LAAT!"

Voor de McDonalds..

"Judith, we moeten laten zien dat we sterke vrouwen zijn!"
"Zijn we dat?"
"JA!"
"Oké!"

Later in de McDonald's..

"Lekker heah, die McFlurry!"

Ik denk dat dit wel genoeg omschrijft hoe mijn middag was. Éen gekke boel met die gekke Lisa.

Kind, ik heb zin in vrijdag!

En je bent lief.

Liefs.

Titel?

Ik weet even geen titel voor deze toekomstige blog. Daarom staat er ook: "Titel?" Maar dat even terzijde.

"Dit zijn echt van die stinkende vette stinkende druppels! Dat als er eentje op je hoofd valt, dat dan meteen je hele haar zeiknat is!" Jaa! Manon! Zie je wel, ik weet hem nog! En het is inmiddels alweer 4 dagen geleden. En er zijn nu een aantal mensen die dit lezen met een groot vraagteken boven hun hoofd. Niet dat je dat vraagteken ziet.. Okay, dit bedoelde Manon dus. Bij iedere zin die ik vertel of schrijf, komt er een omschrijving van nog een aantal zinnen extra. Daarom zijn mijn blogs ook altijd zo overdreven lang en eigenlijk echt totaal onzinnig. Maar Manon vond het leuk om te lezen. Want ja, dat is nu eenmaal mijn "stijl." Hetzelfde als een eigen stijl hebben in je kleding en.. Oké, nu ga ik er weer te lang op door. Ha-ha. Want ik ging wat vertellen over die zin waarmee ik zo ongeveer deze blog begon. Alleen begon ik er niet mee, en het was eigenlijk mijn 3e zin in deze blog. En.. Oké, hier komt het verhaal.

Donderdagavond moest ik weer werken (zoals gewoonlijk) en ik had Manon al een hele tijd niet gezien. Het was echt super rustig bij mijn werk en ik had nauwelijks klanten dus zoals gewoonlijk stond ik een beetje uit mijn neus te eten. Niet letterlijk natuurlijk. Want dat is niet zo netjes in een bakker, met al dat brood. Maar wat ik echt stond te doen was de wasbak aan het ontdoen van broodkruimels, anders raakt dat putje weer verstopt. Ik stond dus met een doekje in de wasbak met wat water te spelen. Tot ik de winkel inkeek om te kijken of er nog klanten stonden. Keek ik ineens in een onwijs bekend gezicht. Ik dacht serieus: "Hee, ik ken haar ergens van." En dat vreemde gezicht zei ik ook helemaal niks. Ze keek me aan van: "Wat sta jij nou weer te doen met dat doekje." Tot het ineens tot me doordrong dat het Manon was! "MANON! WAT DOE JIJ HIER NOU?" "Nou, ik kom jou weer even opzoeken!" Vervolgens heeft ze me geholpen met afsluiten en heb ik samen met haar een cadeautje gekocht bij de Hema. Want zij had vrijdagavond een of andere sinterklaasviering met haar vriendinnen van de pabo. Maar op de heenweg naar de Hema en dus automatich de terugweg van mijn werk, regende het. En dat waren dus van die stinkende vette stinkende druppels. Dat als er eentje op je hoofd valt, dat dan meteen je hele haar zeiknat is. En nadat ik die zin had uitgesproken zei ik: "Die zin, precies die zin, gaat in mijn blog." En nou Manon, hier staat hij dan hoor. Wel 4 dagen later. Maar ik weet het nog.

En nu snap ik ook wat Manon bedoelt met onzinnigheid.

Vandaag is het weer zondag. Vind het nu niet zo heel erg. Want mijn weekend was niet echt heel erg speciaal ofzo. Alleen dat ik bij Lisa heb geslapen vanacht. Ze had gisteravond een feest met meiden. Ook met sinterklaas nog. En ze zou pas om 12 uur thuis komen. Maar dat hinderde niet om bij haar te blijven slapen. Dat was wel gezellig! En mijn vader was jarig gister! Jeeej! "Er is er een jarig, hoera hoera!" Hij werd alweer 54. Die lieve papa. Vaders zijn altijd lief. Vooral als het om hun dochter gaat. Want ja, je blijft natuurlijk altijd papa's kleine meisje. Hoe brutaal je ook word en hoe vroeger je ook thuis komt op de zondagochtend. Hij blijft bezorgd en lief.

Oh! Mijn moeder roept. Er is soep. En ik moet dan ook nog avondeten? Nou goed, goede combinatie. Ha-ha. Ik heb even gezegt dat ik over 10 minuten klaar ben. En ik denk dat dat wel gaat lukken, want ik weet niet zo heel veel te vertellen.

Alleen dat ik echt van mijn kat hou. Want ik was vanmiddag heel erg moe. Ik kwam om half 2 terug van de sporthal. En Lisa had het de hele ochtend al over brownies, dus ik had trek in brownies en trok de la open en zag toevallig een doosje staan waarin de ingrediënten zaten om brownies te maken! Dus die ging ik eerst maken, maar ik had "perongeluk" de tussendeur open gelaten. En toen ik boven kwam, lag mijn kat op mijn bed en ben ik op mijn bed naast mijn kat in slaap gevallen. Toen ik een uur later wakker werd, lag hij nog steeds naast me!

Ik hou van huisdieren, en ik hou van kippensoep van m'n moeder (en die van de moeder van Lisa). Dat nu klaar is!

Liefs.

Milkshake!?

Hoe belangrijk is een milkshake voor ons. Inderdaad. Niet zo heel erg belangrijk. Het is geen middel van bestaan waarmee het "leven en dood" op het spel staat. Ofzoiets. Je snapt me wel denk. Maar voor zwervers is dat het zeker wel! En dan vraag jij je nu natuurlijk af hoe ik daar nou ineens bij kom. Ik heb inderdaad soms rare manieren van denken. Maar dit was toch echt wel een redelijke manier van denken. Want ik had net gym met mijn klas bij de klimmuren. Dat is helemaal in haarlem-noord, boven de Vomar. Daar gingenen we op de fiets heen en dat is aardig een stukje fietsen vanuit het coornhert lyceum. Maar dat even terzijde. Joeke, Elise en ik hadden trek in de McDonald's. Nouja, niet in de Mc zelf natuurlijk, maar ik wilde wel graag een McKroket. En ja, dat om 11 uur 's ochtends. Valt wel mee toch? En wij dachten, als we nou snel terug naar school toe gaan, dan kunnen we snel nog even wat te eten halen. Dus wij waren voor de Mac, keken naar binnen en dachten alledrie: "oh, het is rustig." Meestal is het handig om dat soort gedachten meteen af te kloppen. Ik doe dat nooit natuurlijk, want ik ben niet bijgelovig. Maar op het moment dat we dat dachten, kwamen er, ik denk in totaal, 3 brugklassen aangerend, die allemaal eventjes een patatje kwamen halen. Ik moest eerder denken aan van die bussen met allemaal Chinesen en Japanners bij de bloemencorso. Dat ze allemaal een foto moeten hebben van elke tulp/bloem die er die dag te vinden is. Nou, al deze bruggers wilden allemaal een patatje. En het liefst niet allemaal één, maar neehoor, ook nog even een milkshake erbij. Hier begint dus het verhaal van de milkshake..

Wij stonden rustig te wachten op onze McKrokant (Joeke en ik) en de McChicken (Elise), nadat we flink hadden voorgedrongen. Want onze les was eigenlijk al begonnen. Daarom ben ik nu ook te laat, maar dat doet er nu even niet toe. Wij stonden dus te wachten op ons eten. Komt de vrouw eraan met een milkshake om aan een jongetje te geven. Ze roept: "AARDBEIENMILKSHAKE!" Op dat moment kwam er een man binnengelopen, pakte de milkshake uit haar hand. De vrouw dacht: "hee, die is niet van hem!" Maar de man was te snel en pakte hem uit haar handen. Waardoor de deksel eraf vloog en de hele/halve inhoud over de jas van Elise en op de grond viel. Vervolgens liep de man weer rustig naar buiten en renden alle bruggers naar buiten om naar die zwerver te gaan kijken. Dat is ook zo interessant zo'n zwerver. Dat jongetje van wie eigenlijk die milkshake was, hoorde je ook niet meer over die milkshake. Maar hoe belangrijk kan een milkshake zijn!

Gelukkig kregen wij even later ons eten, en fietste we later door de regen dat ding op te eten en waren we dus te laat in de les. Maar dat doet er niet toe. Zoals ik net ook al zei.

Ik ga maar weer even wat doen. Joeke wilde mijn geschiedenis overschrijven? Maar volgens mij heeft ze al een schrift van iemand anders.

Oké.

Liefs.

Speciaal voor jou.

En dan nu even een blog speciaal voor Robert. Want die zegt net dat hij morgen vrij is (ja, dat is niet leuk om te horen, aangezien ik de hele dag op school moet zitten en die lessen moet volgen). En ik vind het wel leuk om hem dan even welkom te heten op mijn blogs, en veel succes met het lezen van m'n nieuwe blog, en met je vrije dag.

En nee, dit is geen nutteloze blog. Want vrienden bedanken, succes wensen en welkom heten voor nutteloze dingen moeten ook op zijn tijd gebeuren.

Liefs.

Life goes on and on.

Ja, ik ben maar weer eens met m'n vingers gaan typen. Dat werd maar eens tijd. Het is inmiddels alweer een week geleden dat ik voor het laatst wat heb getypt. Maar zoals ik op Angela haar blogs las, vraagt het mij ook af wie eigenlijk mijn blogs nog lezen. Of er inderdaad mensen zijn van heel heel heel en heel ver weg die ze lezen. En dat ik eigenlijk geen flauw benul heb dat ze überhaupt bestaan.

Maar dat weerhoud mij niet om niet meer te schrijven. Ik had het gewoon even druk met een aantal dingen. En natuurlijk met mijn playstation 3. Waar ik ook niet heel eel tijd aan besteed, omdat er ook nog zoiets bestaat als school. School? Ja, school ja. Daar moet ik nu ook aan gaan zitten. Maar heb er geen zin in.

Dus ga ik eerst maar weer eens wat schrijven. Zal ik maar beginnen over het weekend? Ja? Oké.

Mijn weekend was echt heel erg leuk. Alleen natuurlijk valt er altijd wel iets tegen. Maar dat heb je altijd met het leven. De klokt blijft maar doortikken. En iedere seconden begint er weer wat nieuws. Zo zijn er in 2 minuten alweer aardig wat letters en woorden verschenen op deze pagina. Ook dat gaat gewoon door. Maar dat alles maar doorgaat, hoeft niet meteen te betekenen dat alles ook maar meteen goed loopt. En ik denk dat iedereen daar wel ervaring mee heeft. En die ervaringen zijn altijd vervelend en lastig. En ze staan je altijd in de weg. Maar je kan er beter maar het beste eruit zien te halen. Want zo gaat het nou eenmaal. Ja, life sucks. Maar daar kan niemand op dit moment wat aan veranderen. Je moet nou eenmaal keuzes maken, en daar is niet altijd iedereen goed in. Neem een voorbeeld aan mij. Ha-ha. Maar laat ik maar het leuke gedeelte van mijn weekend vertellen. Daar kan ik mensen misschien nog mee aan het lachen krijgen. Met mijn idiote gedrag in de zaak.

Want zaterdagavond was het weer zo ver. Laura kwam naar mij toe, samen met Laura gingen we naar de C1000. Vanaf de C1000 naar Esther, daar gingen we 31-en. 31-en? Ja, dat dacht ik wel ja. Ik snap dat nooit zo goed, en vooral niet op zaterdagavond om 11 uur. Maar achteraf verliep het me toch nog aardig goed. En hopelijk ben ik de volgende keer beter in kaarten.
Vanaf Esther gingen we Kim ophalen, vervolgens door naar Maaike en daarna naar dorp om wat geld te pinnen. Of ging ik nou eerst pinnen en toen naar Maaike? Of eerst naar Maaike en toen naar Kim? Nee, die volgorde lijkt me niet erg redelijk. Dus volgens mij was die eerste volgorde goed. Maar dat valt altijd na te vragen bij Esther, Laura, Maaike of Kim. Maar dat is niet nodig. Want eigenlijk is die volgorde helemaal niet zo belangrijk. Met z'n 5en gingen we naar de zaak. En daar kwamen we nog vrienden tegen uit heemstede. Die dachten ook even lol te maken in de zaak met ons. Zo iemand was Joeke. Geweldig meisje is dat, kan je lekker mee lachen! Eigenlijk kan ik met al die meiden lachen waarmee ik in de zaak was zaterdag. Zo waren er ook nog een paar jongens uit vogelenzang meegekomen naar de zaak, die ik allemaal ken van school. Dus vandaag was het een dolle boel. Alles even na praten en lachen. Die verhalen achteraf zijn altijd wel zo grappig..

Het was dus onwijs gezellig in de zaak. En ik was om 4 uur thuis. Moest eigenlijk om half 4 thuis zijn, maar heb er niks meer over gehoord. Ouders lagen al in een diepe coma.

Netjes toch?

Zondag ochtend moest ik meteen weer trainen om 11 uur, wat k niet had gered. Maar gelukkig was mijn trainer er ook pas om 10 voor half 12, dus het was geen probleem dat ik later kwam.

Na de training, om 1 uur. Ben ik meteen gaan douchen en met Lisa mee naar huis gegaan. Want die middag gingen we naar Holiday on Ice! Onwijs mooi, en heel erg gezellig. Vooral toen mijn tas ineens weg was, en ik onder mijn stoel keek, en erachter kwam dat daar een gat zat en dat daar vooral al je tassen/bekertjes/flessen naar beneden kunnen vallen.

"Lisa? Mijn tas stond toch hier?"
*keek onder haar stoel* "Weet ik niet, stond hij daar?"
"Nou, volgens mij wel"
"Dan ben ik bang dat.."
"Ja stil maar, want volgens mij ook ja"

Daar moesten we best wel hard om lachen. Want alleen ik maak zoiets mee. We gingen met zijn 6en naar Holiday on Ice, en wie z'n tas valt er ongeveer 10 meter naar beneden? Jahoor, mijn tas. Dus we gingen met de trap naar beneden en gingen uitrekenen en uitzoeken waar we zaten. Komt er achter een zwart gordijn ineens een vrouw gelopen met een tas in haar hand. Bij ons ging er meteen een lampje branden, en gluurden door het gat van het gordijn. En als ik daar aan terug denk, verbaasd het me dat ik mijn tas heb teruggevonden. Om de zoveel tijd kwamen er bekertjes naar benede vallen en overal lagen wel tassen. Maar dat gedeelte is niks voor niks afgezet met een groot zwart gordijn. Ja inderdaad. Je mocht daar dus niet naar binnen.

"Juud, wat nu?"
"Ja uhmm, ik moet wel mijn tas hebben!"
"Dan moet je nu naar binnen gaan!"
"Okay"

En daar stond ik dan. Met al die mensen boven mijn hoofd. Het was gelukkig pauze, dus er was veel lawaai en we konden gewoon hardop praten.

"Waar is mijn tas dan!? Ik zie hem niet! Pssstt, Lisa kom nou!"
"Maar.. Oke, ik kom"
"Ow wacht, ik zie wat, volgens mij is het mijn tas"
"Waar?"
"DAAR!"

Vervolgens moest ik me in allerlei bochten en standjes wringen om langs al die zilveren steunbuizen (waren het steunbuizen? De tribune was er wel mee opgezet volgens mij. Ik hoop dat jullie met zilveren steunbuizen begrijpen wat ik bedoel, anders zie je het niet voor je. Haha)
Daarna liep ik weer tevreden met mijn tas onder mijn arm. En heb hem de rest van de avond tegen mijn benen gehouden. Dat wilde ik niet nog een keer!

Gisteravond was ik om kwart over 11 thuis, want het was nog gezellig bij huize Heijman. Dat is het eigenlijk altijd wel. Met die lieve zusjes en die lieve ouders.

Vanacht was het een kort nachtje. Ik heb het 02:30 uur zien worden. Daarna werden mijn ogen wel weer iets zwaarder en viel ik eindelijk in een diepe slaap.
Mijn wekker ging vanochtend om kwart voor 8 alweer, om half 9 stond ik naast mijn bed, en om kwart over 9 zat ik alweer op de fiets. Om 5 voor 10 stond ik dus voor het goede lokaal. Komt er een klasgenoot aan: "Uhmm, Judith? Wiskunde valt uit." Bleek ik het 4e uur nog even een tussenuur te hebben! Dus dat betekend, dat ik pas om 12 uur op school hoefde te zijn. Maar dat dat nog niet op het bord had gestaan. Dus ik had het niet kunnen weten. Maar ik had wel in mijn bed kunnen blijven liggen tot half 11. Daar baalde ik behoorlijk van! Vooral van zo'n rare nacht.

Gelukkig kwam ik Elise, Naomi en Jelle tegen. Jelle begon meteen druk en vrolijk te doen, Elise en Naomi gingen weer bijdehand doen. En zo heb ik beetje rondgehangen tot 12 uur.

Alles valt wel eens tegen, maar alles komt ook weer goed. Het leven is net als wiskunde, de ene som is moeilijker dan de andere, maar op alles is een oplossing. Zolang je maar goed genoeg nadenkt en er even bij stil staat wat je wil gaan doen en hoe je het wil gaan oplossen.

Of je kunt natuurlijk denken: Ik hoef ook geen oplossing te bedenken als ik er geen probleem van zou maken.

Maar zo heb je altijd wel van die zinnen.

Ik ga maar eens aan mijn huiswerk.


Liefs.

Een studiehuisuur

Tot 5 voor 3 in het studiehuis zitten. Met een laptop voor m'n neus aan een tafel met Joeke, Elise en Naomi. Hartstikke gezellig natuurlijk. Maar niet met die ene vrouw die de hele tijd loopt te "sstt'en" omdat we niet zo hard mogen praten. Normaal gesproken moet je ook netjes je naam opschrijven enzo als je een laptop pakt. Maar dat heb ik niet gedaan. Ohjeej. Ach, ik heb toch maar 25 minuten. En dat vind ik net even genoeg om mijn blog maar weer eens bij te werken!

Vanochtend weer lekker geschaatst. Leuk! IJshockeyen. Maar dit betekend niet dat k er goed in ben, maar ik kon in ieder geval op mijn schaatsen blijven staan. Al is schaatsen echt totaal niet moeilijk. Gewoon op die ijzeren dingen blijven staan. Zodra je bang bent dat je valt dan blijf je wiebelen en dan val je ook een keer. Zo was ik vanochtend ook gevallen. En lachen joh! We waren druk met een partijtje bezig en Elise zat in de tegenpartij. Dus we waren tegenstanders. Ik kwam naar haar toe geschaatst om de puk van haar af te pakken die zij op dat moment beheerde. En toen.. Lag ik zomaar ineens op de grond, op m'n kont. Haha. Maar niet alleen ik moest lachen, Elise moest ook lachen. Alleen stond ze me naar mijn gevoel eerder uit te lachen. Maarja, dat doen vriendinnen nou eenmaal. Die steunen elkaar door dik en dun!

"Toch Elise?"
"Hmm? Wat?"
"Zeg maar ja"
"Nee."

Okay.

Maar mijn laptop word nu zo ongeveer afpakt straks door Elise. Want die moet een foto laten zien op hyves van een of ander meisje waar ze een verhaal over moet vertellen.

Dus.. ik denk dat ik er maar vanaf ga. En nu word die vrouw van het studiehuis ook nog eens boos.

Sjonge jonge.

Leraren?


Liefs.

Duits?

Oja natuurlijk. We lopen richting het Duits lokaal, natuurlijk altijd in de hoop dat de lerares er toch niet is. En jahoor, ze heeft autopech. En dan hoop je al helemaal dat ze er morgen ook niet is, zodat je eerste uur vrij hebt en het 2e en 3e uur eerder naar de schaatsbaan zal kunnen gaan zodat je langer de tijd hebt om je even lekker te laten gaan op het ijs. Maar nee hoor, morgen doet haar auto het natuurlijk weer. Alleen herinner ik me nu dat ze laatst zei dat ze altijd met de trein naar school toe komt. Dus wat maakt autopech uit?

Ach, sommige leraren zijn gewoon een beetje vreemd.

En eigenlijk heb ik zin om een blog te schrijven. En eigenlijk heb ik nu heel veel inspiratie. Maar ik heb eigenlijk niet zoveel tijd. Want ik moet nog naar mijn kluis en mijn uur is alweer bijna afgelopen. En die vent van de mediatheek loopt hier steeds heen en weer omdat mijn hele klas hier zit omdat Duits uitviel. Dus het is nog eens mega druk ook!

Nou, dan ga ik maar stoppen. Maar even richting mijn kluis lopen met Naomi.

Liefs.

Zaterdagavond.

Notice me. Take my hand. Why are we strangers when our love is strong. Why carry on without me? Everytime I try to fly. I fall without my wings. I feel so small. I quess I need you baby. And everytime I see you in my dreams. I see your face, it's haunting me. I quess I need you baby. I make believe that you are here. It's the only way, I see clear what have I done. You seem to move on easy.

Ik zit in de bus opweg naar school. Ik heb een uitvoering van een toneelstuk, geschreven door 6vwo leerlingen. Het is een vrijdagavond en het is donker buiten. In de ruiten kan ik precies zien wie er in de bus zitten en wie er naar me kijken. Ik heb mijn I-Pod in en luister rustig naar mijn muziek. Zenuwachtig van wat er die avond zal gaan gebeuren, zit ik te kijken in het raam. Er zit een man achterin de bus. Hij let niet op mij. Hij heeft me waarschijnlijk niet eens gezien. Ik vind hem een beetje eenzaam lijken. Het vraagt me af waar hij aan denkt. Waar zal hij heen gaan? Is hij vrolijk op dit moment? Dan stopt de bus ineens. Er komen mensen binnen. Dat kan ik horen aan de stemmen die achter mij zijn. Ik blijf de man in de gaten houden. Hij kijkt omhoog en zijn ogen beginnen te stralen. Hij zwaait naar de mensen die achter mij zijn. Hij word vrolijk en bergt zijn spullen op. Hij zat op zijn PSP een spel te spelen. Al weet ik niet of het een spel was, hij had hem in ieder geval in zijn handen. De man ruimt hem netjes op in zijn hoesje en stopt hem in zijn tas. Zijn tas zet hij op zijn schoot, zodat de plek naast hem vrij komt. De glimlach op zijn gezicht blijft staan, en zijn ogen blijven stralen. De mensen passeren het pad naast mij, steken hun hand op naar de man en gaan tegenover mij zitten. In het raam kan ik zien dat de man teleurgesteld is. Ik kreeg er een raar gevoel van. Ik werd er niet zo blij van. Hij keek nog even naar de mensen. Het verbaasde mij dat de mensen niet naast hem gingen zitten, want de man bleek ze toch duidelijk wel te kennen. Nu kon ik ook de andere twee mensen in het raam zien. Het was een blonde vrouw en een donkere man. Ze waren gehecht aan elkaar. Dat zag je aan de uitdrukkingen in het gezicht. De vrouw bleef maar praten over allerlei dingen. Ik kon het niet verstaan, het was buitenlands. Maar ik had toch mijn muziek op, dus het interesseerde me niet wat ze zeiden. De man achterin de bus keek nog even naar de mensen, en pakte vervolgens zijn PSP weer en zette zijn tas op de stoel weer naast hem. Het irriteerde mij hoe de blonde vrouw maar bleef lachen en praten en de donkere man er soms wat geirriteerd op in ging. Dat is vaak zo in relaties. De vrouw kan 5 kwartier in een uur lullen, en de taak van de man is gewoon "ja" en "nee" knikken. En soms een geinteresseerde "hmmhmm" laten horen. Als de blonde vrouw veel aan het praten was, was dit het geval bij de donkere man. Als ze aan het lachen was, lachte de donkere man uitbundig mee. Ze praatte hard. Op een gegeven moment hoorde ik het boven mijn muziek uit. Ik had geen zin meer om me daarop te concentreren, dus ging ik naar het raam kijken. Maar niet om de mensen te zien, maar om te zien waar ik me eigenlijk bevond. Ik was alweer bijna bij school, dus drukte ik op het stopknopje. De man achterin de bus lette niet meer op de mensen, hij was weer gericht op zijn PSP. Toch kon ik zijn blije blik niet uit mijn gedachten wegvegen. Waarom was hij zo blij en waarom kwamen die mensen niet bij hem zitten? Het leek hem soms wel enigszins te irriteren dat de blonde vrouw zo hard aan het lachen was. Was hij jaloers? Ik zou het niet weten. De bus stopte, en ik wist dat ik uit moest stappen. Bij de deur zwaaide ik nog even naar de chauffeur uit bedankje en daar stond ik dan in de kou. In het donker. Ik stak de drukke weg over en liep richting de school. Mijn muziek klonk nog steeds uit mijn oordopjes, tot ik ineens mijn naam hoorde. Het was Amy. Ze kwam aangefietst. Ik had met haar afgesproken. Toen ik haar zag verdween de man achterin de bus, de blonde vrouw en de donkere man uit mijn gedachten. En ging ik genieten van een leuke avond die stond te wachten.

I may have made it rain. Please forgive me. My weakness caused your pain and this song is my story. Ooohhh. At night I pray that soon your face will fade away.

Ja, ik zat echt in die bus. En was dit echt aan het denken. Het is raar dat ik me soms afvraag wat er in andermans gedachten om gaat. Maar wat zouden anderen denken en zal ik opvallen voor die andere mensen in de bus? Dat soort vragen zijn raar, en soms vraag je je af of je daar wel een antwoord op wilt. Anders kan je je dat niet meer afvragen of word je alleen maar teleurgesteld door het geen wat je wilt weten.

Het is nu zaterdagavond. Mijn wangen zijn dik van vermoeidheid en mijn ogen prikken. Uitgaan zit er denk ik niet in. Lekker een avondje thuisblijven, film kijken en op tijd naar bed. Ik denk dat ik dat maar eens ga doen.

Deze blog vond je misschien maar saai en erg diepgaand, maar als het je echt niks geinteresseerd had. Dan was je nu inmiddels niet hier beindigd met lezen. Want jammer genoeg is het dan je eigen keuze geweest dat je hem helemaal tot het eind gelezen heb.

Want onthoud maar zo. Niks moet, alles mag.

Liefs.

Vermoeiende week.

Zo, dat was weer even lang geleden. Nouja, okay dan. 5 dagen. Dat vind ik lang. Want ik heb echt zo veel gedaan in deze afgelopen dagen. Mijn hoofd staat helemaal op en top te draaien en het stopt ook even niet meer. Op school zijn we druk aan het oefenen voor het open podium. Dat had ik gisteravond. Dat is een toneelstuk bij ons op school waar ik aan mee doe. Het is leuk, en het is gezellig. Maar zo onwijs vermoeiend. Gisteravond was ik om half 12 thuis en sliep om half 1. Vanochtend meteen weer naar school en vanavond weer optreden. De hele week zijn we druk aan het oefenen zodat we geen fouten maken natuurlijk. Maar natuurlijk sloeg de stress gister bij mij toe. Aangezien ik het leuk vind om op het podium te staan, maar er niet zo goed tegen kan dat er dan toch nog heel veel mensen naar je kunnen kijken. Nu heb ik eindelijk een tussenuur van gelukkig 50 minuten. Dat betekend dat ik dus weer even 50 minuten voor mezelf heb. Even weer een blog schrijven, en gewoon mijn frustraties er maar weer eens uitschrijven. Want dat heb ik 5 dagen ook al niet meer gedaan natuurlijk.

Wel heb ik leuke dingen gedaan deze week. Zoals woensdag. Normaal heb ik altijd het 2e en 3e uur gym. Ik ben niet zo'n "gymmer" met school. Niet dat ik er tegenop zie. Maar vaak ben ik het 2e en 3e uur nog niet helemaal wakker. En als we dan buiten op een grasveld rondjes moeten gaan rennen. Zie ik dát inderdaad niet zo zitten. Maar afgelopen woensdag gingen we naar de schaats/ijsbaan (is het nou schaatsbaan of ijsbaan?) en gingen we ijshockeyen! Leuk vind ik dat! Ik hou zowiezo al van schaatsen. Maar jammer genoeg duurde het er heen fietsen al langer dan de gymtijd die we hadden. Dus hadden we maar een half uurtje de tijd. Maar dat is altijd nog beter dan op een grasveld een beetje rondjes rennen natuurlijk.

Vanacht had ik trouwens een hele rare droom. Ik sliep (zoals ik net al zei) pas om half 1. En daarna droomde ik dat al mijn vrienden mij hadden laten vallen. Ja het klinkt inderdaad heel triest. Maar het vraagt mij dan altijd af waar die dromen vandaan komen? Want betekend dit nou dat ik er bang voor ben? Dat het juist gaat gebeuren? Of dat het dingen zijn die ik juist verwacht of juist wil? Daarom heb ik altijd de grootste hekel aan dit soort dromen. Je loopt de rest van de dag met een rotgevoel, en je weet maar niet hoe je het kan oplossen. Je kan namelijk niet zo snel zeggen: "Ik had gedroomd dat jij mij heel erg hard liet vallen" Want ja, wat moeten je vrienden nou weer met die info? Lastig, lastig.

Ho, Casper loopt langs de mediatheek. Even gedag zeggen.

Zo ben ik weer.

Ik was bijna vergeten te vertellen dat ik afgelopen maandagavond een playstation 3 heb gekocht! En daar ben ik heel blij mee. Vooral met het spelletje Ratched and Clank. Daar ben ik niet meer af te slaan.

Oh, nu lopen Casper en Erik langs. Ze zijn aan het vegen? Een bank aan het vegen. Ja, jongens. Doe je dat thuis ook? Met een bezem met heel veel stof en viezigheid eraan, over je bank heen vegen? Tsja, sommige jongens moeten duidelijk nog wat over het het begrip schoonmaken leren.

Meer heb ik eigenlijk niet echt te vertellen over deze week. Alleen dat hij heel erg snel is gegaan. En dat ik nu echt te moe ben. En heel veel honger heb. Wil het liefst een zak chips uit de automaat trekken, maar dan word ik misselijk. Want ik heb gisteravond in de McDonalds met Amy, Anne en Emeil (zo spreek je het uit, ik weet ook niet even of je het zo schrijft) zoveel patat gegeten. Dat ik dat nu nog voel.

Dan ga ik er maar eens een einde aan breien. En Casper en Erik maar is helpen met vegen. Want nu blijven ze heen en weer lopen langs dat raam. Ja jongens, ik zit gewoon achter de computer. Leuk heah?

Ik ga ze maar helpen.


Liefs.

Dag leuk weekend.

En zo is het vrijdag uit school vandaan. Blij dat het weekend is. En zo is het weer zondagmiddag, waarin je weer zit te balen met het idee dat je morgen weer naar school toe moet. Ik hou namelijk van het weekend. Als je er een relatie mee zou kunnen beginnen, had ik dat meteen gedaan. Mijn weekend begint altijd meteen al bij de vrijdagmiddag. Normaal gesproken ga ik dan wat met Lisa doen. Even naar dorp of zoiets. 's Avonds begint dan de training van de badminton, zaterdag vaak werken, waarbij ik in de middag of de ochtend vrij ben. Zaterdagavond gaan we vaak altijd feesten. Neem een voorbeeld aan gisteren.

Gisteren was echt heel leuk.

Ik heb bij heel veel momenten tegen Lisa gezegt: "Dit gaat in mijn blog" Maar dat zijn zoveel dingen geweest, dat ik dat eigenlijk nu alweer vergeten ben. En ja, dat is slecht dat ik dat vergeten ben. Ik weet het. Maar mijn handen zijn ook heel koud. Want als ik NU naar buiten kijk *kijkt naar buiten* sneeuwt het. En ja, ik hou van sneeuw. Net zoveel als dat ik van het weekend hou. Maar je kent het wel, dat je met hele koude handen gaat blind typen. Ja, inderdaad. Dan gaat het een stuk minder snel. En aangezien ik van mijn Engels boek voor morgen nog 40 blz. moet lezen, zie ik het niet zitten om nu een half uur te gaan typen. Maar eigenlijk is dit alleen maar tijdrekking. Want in de tijd dat ik dit heb kunnen typen..

Goed, ik ga maar vertellen over gisteren. Denk dat dat wat leuker is!

Gisterochtend moest ik eerst werken. Om 7 uur. Dat was nog best wel zwaar, want ik sliep vrijdagavond om half 2. Om 12 uur was ik klaar met werken en kwam Lisa mij ophalen. We gingen naar de bios! Zij betaalde, want dat was nog mijn verjaardagscadeau. We hebben Radeloos gezien. Leuke film is dat joh! Echt wel een aanrader. Daarna heb ik nog 3 truien gescoord, en hebben we de motto gevonden. Tenminste. Onze motto. "Geld maakt niet gelukkig, maar nieuwe kleren wel" Dus waarom zou je dan al dat verdiende geld van het afgelopen jaar in je broekzak steken, als je het ook kan uitgeven aan leuke kleren? Juist. Inderdaad. Dat vonden wij gisteren ook. Ik was op zoek naar een rokje, met een legging daaronder. Maar ik kwam natuurlijk thuis zonder rokje. Dus volgende keer word dáár ook weer geld aan uitgegeven als ik in de stad ben.

's Avonds was de "verjaardag" van Robin. Hij was alleen 18 oktober jarig. Maar dat maakt even niet. Wij hadden tenminste wel een leuk cadeau voor hem! Wil je het weten? Denk je dat het dan ook wil hebben? Nou, ik denk het niet. Het was namelijk een Dora Laptop! Robin pakte hem uit, haalde zijn schouders op, moest lachen en liet hem vervolgens in de doos zitten.
En daar kwam Kars.. Kars pakt hem van de grond, scheurt de doos eraf, en zit vervolgens het eerstvolgende uur te piekeren wat ook alweer 5+2 is. Hij dacht serieus dat het 3 was. "ER STOND TOCH EEN -!" "Ja Kars, bij jou wel"
Daarna gingen Kars en ik slim doen, en toen iedereen wilde gaan pokeren hadden wij daar geen zin in. En gingen we maar voor de tv hangen.

Ik was om half 4 thuis. Netjes toch?

Vanochtend weer getraind. Mijn ogen stonden nauwelijks open, maar er zat beweging in. Vraag alleen niet hoeveel.

En nu zit ik weer thuis, te schrijven aan mijn blog en te bedenken dat ik nog 40 blz. Engels moet lezen. Ik hou niet van zondagmiddagen. Alleen als ik met een leuke film, op de bank, met een zak chips kan gaan zitten.

Bah, morgen weer naar school.

Ik ga maar lezen.

Liefs.

Oja.

"En wij hebben ons rot gezocht naar gemalen anijszaad!" "Judith, dat staat hier in de kast"

Bedankt mam.

Gemalen anijszaad!?

Eerst wil ik even stilstaan bij het feit dat Angela wél lessen moest volgen. Sorry Angela. Ik ben toch niet naar school gegaan. Ik had er eigenlijk gewoon geen zin en behoefte aan. Dus morgen moet ik maar even wat verzinnen tegen het feit dat ik als spijbelen sta opgeschreven.

Dus lieve Angela, al had je nog zo'n vermoeiende dag. Zo zijn alle dagen. En je bent lief. Dus dat scheelt!

Wat heb ik gedaan vandaag?

• Om kwart over 8 wakker worden (jawel, door je moeder en de administratie van je school).
• Eten, douchen, etc.
• Met Jelle op zijn brommer naar de karwei en de dierenwinkel.
• En vanaf 12 uur, alleen maar huiswerk!
• Ik heb zélfs gestofgezogen (combinatie van: stofgezogen of gestofzuigd. Aangezien ik niet weet welke van de 2 ik moet kiezen).
• Met Lisa een plan bedacht voor vanavond.
• Naar de Albert Heijn & C1000 met Lisa.

En dáár ga ik het nu over hebben. Over de AH & C1000. Eerst ging ik haar ophalen bij de Pearl. Want die oogjes van haar moesten weer even bekeken worden. En ze moest weer even lenzen bestellen. Daarna gingen we naar de Albert Heijn.

We wilden vanavond pepernoten gaan maken! En ja, wat heb je dan nodig?? Goedzo, gemalen anijszaad!! Ik zie je nu gewoon al denken. Gemalen anijszaad!? Niet alleen jij bent verbaasd, niet alleen Lisa, en niet alleen ik, we werden zelfs raar aangekeken toen we ernaar vroegen in de Albert Heijn.. En bij de C1000 hadden ze het ook al niet. Dus dan maar pepernoten zónder anijszaad. Dát ene mespuntje maakt toch niet zoveel uit??

Nee, vind ik ook niet.

Het gaat om het bakken, de gezelligheid, en het smullen van de deeg. Die pepernoten mag Lisa hebben van mij.

En we gaan vanavond film kijken.

Leuk, zo'n avondje.


Liefs.

Fijn. Zo'n dag.

FIJN. Leuk! Dagje vrij.

Nou niet dus, staat je moeder om 10 over 8 in je slaapkamer. Ze had de administratie aan de telefoon. Dat ik naar school toe moet, en dat ik anders een herkansing mis doordat ik heb "gespijbeld".

LEUK.

Dagje vrij.

Dus Angela, wees maar gerust hoor. Liever een hele dag school, dan op je vrije dag om 10 over 8 gewekt te worden.

Good luck Angs!

Leraren aan de staking?!

Jawel. Morgen gaan ze toch echt staken. En waarvoor? Ach, voor een lagere werkdruk ofzoiets? Ach, mij maakt het weinig uit. Het maakt me wél uit dat ik morgen vrij ben! Heerlijk is dat zo'n lekker dagje vrij. Niet iedere leerling heeft dat, en eigenlijk heb ik ook geen vrij. Maar ik heb deze hele week 40 minuten rooster. En aangezien ik het eerste uur alleen Duits heb. Ja, waarom zou ik dan mijn hele uitslaapritme verstoren, door 40 MINUTEN (!!) Duits.

Dus heb ik mijn moeder zover gekregen om mij ziek te melden. Ook niet helemaal door het vriendelijk te vragen. Zoals je het eigenlijk hóórt te vragen. Het ging eerder zo, ik kwam terug van dansen..

"Mama, je moet me morgen even ziekmelden voor school!"
"Oh, en waarom? Dacht het toch even niet."
"Maar de leraren gaan staken, en al mijn leraren gaan staken, behalve mijn Duitslerares! Ik ga toch echt niet voor 40 minuten naar school."
"Nee Judith, je gaat maar gewoon."
"MAAR MAMA... (blablablabla).
*10 minuten verder*
"Nou voor uit dan maar Judith. Ik bel je school wel op dat ik het inderdaad onnodig vind om jou voor 40 minuten naar school te laten gaan."

Zo krijg ik dat soort dingen altijd voor elkaar. Maarja, soms vind ik het ook wel dom dat ik dan zo loop te zeuren bij haar. Maar wat wil ik dan? Morgen niet uitslapen, niet dingen voor mezelf doen, en dan lekker bij Duits zitten? ... Nee, dan maar zeuren.

Máár.. Zoals ik al zei, met een vrije dag bedoel ik dus; een hele dag voor mezelf, iedereen is werken, en gewoon, ja, VRIJE TIJD, uitslapen, MSN'en, even géén huiswerk! Maar van mijn moeder moet ik mijn dag "nuttig besteden." En dat verstaat zij dus onder: Schoonmaken, boodschappen doen, huiswerk maken.. En eigenlijk waren mijn plannen om met Lisa naar de bioscoop te gaan.. Nou, dat was dus het leuke ideetje.

Als ik het toch even over Lisa heb?? Lisa had vandaag een opdracht gekregen voor geschiedenis. Daarbij moest ze een film kijken uit de jaren kruik. Of eigenlijk uit de jaren die nog voor de jaren kruik waren. Al weet ik niet precies wannéér de jaren kruik waren. Maar het klinkt in ieder geval ver genoeg om bij die film even extra nadruk te leggen op de oudheid ervan.
Nou goed, die film die stamde dus uit de jaren kruik (oftewel, uit 1959). En natuurlijk, wij moesten stad en land afzoeken, voor zo'n kutfilm! Eerst bij de bieb, hadden ze hem niet. Dat verwacht je toch wel van de bibliotheek!? Nou, blijkbaar verkeerd verwacht. Bij videoland in hillegom, was hij al verhuurd. Ze hadden maar één exemplaar natuurlijk. Daarna zijn we als een gek naar Nieuw-vennep gefietst. En daar gebeurde eigenlijk nog het meest stomste.

"Mevrouw? Heeft u misschien de film Ben-Hur?"
"Ja, ik zal even in de computer kijken voor je.. (even later).. Hij staat daar bij de speelfilms" Dus wij gingen dat hele rek afzoeken (en ja, dat waren veel films), naar die kutfilm. En hij stond er natuurlijk niet tussen. Wij weer terug naar die vrouw;
"Hij staat er niet tussen"
"Niet? Oh.. Dan hebben we hem niet meer, dan zijn ze vergeten hem uit het systeem te halen"..

FIJN. Leuk. Denk je dan. Dat is niet leuk. Vervolgens had Lisa haar moeder opgebeld, die had naar heemstede gebeld, naar videoland. En ook daar hadden ze hem niet meer. In Lisse vervolgens ook niet. En uiteindelijk had ik rond kwart voor 6 een gillende Lisa aan de telefoon. Ze hadden de film gevonden hoor..

En wel helemáááál..

In haarlem-oost..

Leuk, geschiedenis. Zo begin je nog meer van dát vak te houden.

Gvd.

Gelukkig gaat dat bij mij morgen niet door, want ik ben lekker vrij!


Liefss.. Xx

Safari op de keukenvloer.

Op dit moment vraag ik me echt af wat ik nou in godsnaam aan 't doen ben. Ik zit nu in de mediatheek (bibliotheek bij mij op school), achter de computer. Eigenlijk ben ik nu allang uit, want we hebben deze week 40 minuten rooster omdat de leraren over ons moeten vergaderen. Over wat voor lieve leerlingetjes wij zijn. En dan natuurlijk wat voor een lieve leerling IK ben.

Ooh, ik werd even gestoord. Mijn klasgenootje Samira ging me even gedag zeggen. Om even te vertellen dat zij nu fijn naar huis toe kan. Want ze is al uit. Maar ik ging dus vertellen dat ik nog moet repeteren voor het OpenPodium voor volgende week. Dat is een toneelstuk en aangezien ik het vak drama heb gekozen, moet ik dus een praktische opdracht doen. Dus ja, dan maar voor de makkelijkste keuze kiezen, en dat is dus met de musical van school mee doen. Waarbij dus heel veel vrije tijd in beslag word genomen. Ach, je moet toch wat.

In het weekend had ik verder geen tijd meer om een blog te gaan schrijven, en daarom zit ik nu dus hier op school een blog te schrijven. Kan ik toch even mijn 40 minuten vol krijgen..
Zaterdagavond ging ik uit met Maaike, Laura, Kim en Chris (m'n ex). Eerst gingen we film kijken bij Maaike, en daarvoor gingen Laura en ik even drank halen bij de C1000. Ik dacht toen nog dat Laura zo een braaf meisje was met haar drank, maar nee hoor, ik vroeg aan haar of we aan één fles passoa, en één fles safari genoeg hadden. Ik keek haar vragend aan, ze haalde haar schouders op, pakte nog een fles safari en liep ermee naar de kassa.
Die tweede fles safari is uiteindelijk niet opgegaan. Omdat we niet zo heel veel zin hadden om heel veel te gaan drinken. Maar die fles passoa en die andere fles safari zijn wel opgegaan.

De normále mensen, die doen hun safari in een glas, en doen daarbij vaak nog wat frisdrank. Maar bij Laura ging het een heel stuk anders. Laura pakte de fles safari, zette hem aan haar mond, gooide haar hoofd achterover en ging luid staan gorchelen! Dat was wel even wat anders dan dat ik van die Laura had verwacht. Ik wilde ook wel even lachen dus ging meedoen.
Eerst nam ik een slok, daarna Maaike en daarna Laura, we gingen tegelijkertijd gorchelen, totdat ik in lachen uitbarste en alles over de keukenvloer heen gooide.. "Sorry Maaike."

Laura bleef na de zaak bij mij slapen, we waren om 4 uur thuis, terwijl ik om half 4 thuis moest zijn. Dat was een klein foutje maar zoals gewoonlijk, zeurde mijn moeder er niet over.
De zaak was echt onwijs gezellig met de meiden, we hebben heel erg gelachen, ook om dingen die ik nu niet in deze blog kan omschrijven, daar had je gewoon bij moeten zijn. Maar het was zeker wel voor herhaling vatbaar. De volgende keer gaan we waarschijnlijk met de meiden naar Noordwijk. Dat zie ik echt wel zitten!

De volgende dag konden we niet zo heel erg goed uitslapen, want ik moest om kwart over 11 weer de trein hebben naar Scheveningen. Want ik ging met Jordy, Robin, Lisa, Jasper, Edwin, Robin en Rick naar RedBull Knockout! Dat was met allemaal motoren die een parcour gingen afleggen over het strand. Ik dacht eerst dat ik het misschien niet zo heel erg vet zou vinden. Ik ging meer mee voor de gezelligheid. Maar het was toch een stuk interessanter dan ik had verwacht dat het zou zijn! We stonden op de pier, en het parcour was zo groot dat ik de start niet eens kon zien. Maar het waren ongeveer 650 motoren en ze kwamen tegelijkertijd onze kant op! Een heel mooi gezicht om dat te zien met dat strand erbij.

Mijn tussenuur is bijna afgelopen. Ik ga nokken. Schrijf later wel verder.

Liefss.. Xx

Tot in de late/vroege uurtjes.

Ik denk dat de meesten mensen onder ons wel eens het gevoel hebben dat ze niet kunnen slapen. Of dat ze het wel kúnnen, maar dat ze er gewoon geen zin in hebben. Omdat er bepaalde dingen nog niet goed genoeg zijn afgerond van de dag. Of dat er dingen zijn gebeurd, waarbij je liever een beste vriend/vriendin over wil hebben, maar dat dat dan niet kan, omdat je bang bent dat je iemand onnodig wakker belt. Al is dat bij mij niet het geval, want ik kom net terug van de training, en ik weet dat iedereen ongeveer nu pas in zijn bed ligt. Dus ik zou iedereen nog kunnen bellen. Maar dan alsnog, doe ik het niet.

Ook denk ik dat er nu wel een paar kleine kindjes in Nederland wakker liggen, omdat ze zenuwachtig zijn voor sinterklaas. Dat ze weer cadeautjes krijgen. Leuk is dat altijd. Je schoen zetten enz. Ik hoop dat de sint er dit jaar bij mij ook weer eens wat in doet.

Maar nog even om terug te komen over dat onderwerp dat je niet kan slapen. Ik heb op dit moment even zo'n momentje. Mijn bedje ligt opengeslagen, dus ik kan er zo in gaan liggen. Ik heb zelfs mijn pyama al aan en mijn wekker voor morgenochtend is ook al gezet. Maar ik heb er gewoon geen zin in. Lastig is dat. Want als ik straks mijn ogen dicht doe, is het weer morgen. Eigenlijk, als je naar de tijd kijkt, is het al morgen. Mijn klok springt nu op precies 1:00 uur. Soms denk ik er wel eens aan om gewoon een hele nacht wakker te gaan liggen. En dan de hele tijd naar je plafond te staren en na denken. Maar vaak is 1. dat mijn plafond er altijd hetzelfde uit blijft zien. Ook als die nacht daarvoor en die nacht daarvoor, daarvoor en daarvoor. En 2. soms is het wel eens zo dat je gedachtes ook opraken. Dan weet je niet meer waarover je moet denken en wat je nu weer moet gaan verzinnen. Daar word ik wel eens zo moe van, dat ik dan vanzelf in slaap val.

Maar even over op de dag van vandaag. Mijn dag was leuk! Alleen het eerste uur, dat was drama. En jahoor, daar had ik zowel mijn drama proefwerk. Die 35 blz. lang was om te leren, met alleen maar lappen tekst. Dat ik nog wel dacht: "dat doe ik wel even." Achteraf heb ik het één keer doorgelezen. En was het vanochtend ook allemaal weer vergeten. Dus eigenlijk was dat doorlezen ook alleen maar weer verspilde moeite.

Dat was even mijn geklaag over vandaag. School ging verder wel aardig. Heb weer lekker gelachen met Elise, Naomi, Joeke, Erik en Jelle. Leuke klasgenoten zijn dat. Dan gaan je lesuren lekker zo snel voorbij. En dus, was het ook weer sneller 10 over 2, dat mijn laatste bel ging en dat ik fijn weekend kon gaan vieren!

Ik was nog niet eens thuis en Lisa belde alweer op. "Wij gaan zo toch nog naar dorp?" "Ja, dat was wel het plan ja" "Okay, moet ik naar jou toe komen?" "Nee, ik kom wel naar jou toe"
En om kwart over 3 stond ik bij Lisa voor haar deur. Natuurlijk was dat weer erg gezellig, en heb ik in dorp weer een paar leuke oorbellen gescoort! Daarna wilde ik pinnen. Want we wilden een Vietnamese Loempia halen (hééééééérlijk). Maar toen ik mijn pinpas in de pinautomaat deed en dat ding wijs maakte dat ik 10 euro wilde pinnen. Stond er "U heeft uw dagverspilling overschreden" (volgens mij was het alleen niet dagverspilling, Lisa weet het vast nog wel wat het wel was, maar daar heb ik nu weinig aan). Dus wij moesten daar hard om lachen, en zo heb ik mezelf even belachelijk lopen maken over hoe weinig geld ik verdien, en hoeveel ik uitgeef. Gelukkig stond er daarboven nog "Uw saldo is te laag". En aangezien ik 2 rekeningen heb, maakte ik me er verder niet al te veel zorgen om.

Toen we eindelijk onze Vietnamese Loempia hadden, en ik er lekker van zat te genieten. Zei Lisa ineens: "Ohnee! Je saus loopt van je Loempia!" Ze pakte mijn hand met die Loempia, nam een flinke lik van MIJN Loempia.. en wég was mijn saus. Nou, dat doe ik dus ook nooit meer. Hahaha. (Lisa, je weet dat ik er om gelachen heb, en je weet dat je dit niet persoonlijk op moet vatten).

Daarna heb ik mijn pizza van Dr. Oetke met salami bij mij thuis opgehaald, en hem bij Lisa in de oven gestopt! Waar ik vervolgens languit op de bank neer plofte en zat te schelden op de afstandsbediening van hun tv, want ik wist niet hoe dat (klote) ding werkte. Zo heb ik Lisa overgehaald om de tv voor mij aan te zetten. Want ik was moe, had hanger, en wilde gewoon de tv aan hebben. Nou dat lukte haar wel gelukkig. Toen "wakker worden op vakantie" op tv was, was ik weer helemaal te genieten. Grappig is dat programma.

Nog voor het eten, bij mij thuis. Begon Lisa ineens over die nieuwe president van Amerika. Obama (sorry voor als ik het fout schrijf). Ze zei: "WEETJE, WEETJE, WEETJE, WEETJE?? WIE DE NIEUWE PRESIDENT VAN AMERIKA IS?".. Ik stond haar met grote ogen aan te kijken en dacht bij mezelf: "nee toch?" En jahoor, ze begon te springen en riep heel hard: "OBAMA!!" Toen dacht ik bijmezelf: "je deed toch vwo?" Daarna kwamen we erachter dat je zijn naam op allerlei verschillende manieren uit kon spreken. Dat moet je horen, dat kan ik niet zo typend uitleggen.

Vervolgens op de badminton, hadden Manon, Angela, Lisa en ik de grootste lol. Angela zei: "Dit kan je niet typen in een blog, hier moet je bij zijn."
En dat is voor mij weer een reden om mijn blog nu te stoppen, hem na te lezen op fouten, hem daarna natuurlijk nog heel veel verbeteren, en dan lekker mijn bed in te duiken.

Ik denk dat ik mijn slaap nu wel inmiddels kan gebruiken.

En oja, morgen naar de zaak met Maaike, Laura en Kim! Maar daar vertel ik morgen meer over.


Slaap lekker.

Liefss.. Xx

Lieve Lisa.

"Ik ga eerst ophangen hoor!" "Ja hoor Lisa, ga je gang." En dan na nog een gesprek van een half uur. "Judith, nu ga ik écht ophangen! Want weet je hoe een brandweerauto klinkt?" "Nee! Ik heb echt geen idee en die grap heb ik nog nooit gehoord! Hoe dan?" "Nou kijk, zo!"... Klik, tuuutuuutuuutuuut.. En vervolgens is het stil aan de kant van Lisa.

Jahoor, dat is dus Lisa. De Lisa zoals ik haar ken als klein meisje. En eigenlijk is ze dat nog steeds wel. Als je je bedenkt dat ze eigenlijk, 1,5 jaar jonger is dan ik. Of nee, iets minder. Maar ze is in ieder geval iets jonger, en alsnog wil ze overal bij zijn. Zolang ze maar met mij naar de zaak kan, het maakt dan niet uit wat voor ID kaart ze gebruikt en van wie. Als ze daar maar staat met mij.

Lisa is echt zo'n vriendin, dat als ik me eventjes rot voel, en ik stuur haar een sms, krijg ik er meteen eentje terug! Of ze belt me hysterisch op. En vraagt wat er aan de hand is. En als het dan vervolgens zo erg is (tenminste, als het voor ons erg genoeg is, dat zegt natuurlijk niks over het echte, huidige probleem), heb ik zelfs nog kans dat ik nog een huilende Lisa aan de telefoon krijg.

Én Lisa is zo'n meisje, dat als we samen 27 dresses zitten te kijken (dat is echt een goede romantische komedie, echt een aanrader), bij haar thuis op de bank met een klein bakje chips en een glaasje cola. Dat doen we vaak het liefst. Van die films dat als ze al een halve dag afgelopen zijn, dat je dan nog helemaal zit na te zwijmelen. En vooral Lisa en ik samen zijn daar heel erg goed in! Bij 27 dresses speelde namelijk een best wel lekkere (okay, best wel lekkere? Hele lekkere) acteur. Ik weet alleen even niet meer hoe die heet. Maar dat meisje (hoofdrolspeelster) hield een hele toespraak voor hem, in het openbaar, over hoeveel ze wel niet van hem hield. Alleen dat was al lief. Vervolgens liep ze naar hem toe, en zei hij echt op z'n allermeest sexy achtig toontje: "Get over here." En ja, zo zijn Lisa en ik dan weer. We gaan dat stukje een stuk of 5 keer terugspoelen, en dan steeds opnieuw af laten spelen.

Zo kijken wij dus een film.

En zo weet ik ook nog wel dat Lisa vroeger bij mij thuis over de vloer kwam. Met een beugel in haar mond. Mijn vader vroeg toen nog: "Lisa, wat heb je in je mond?" En toen zei dat hele kleine lieve meisje (volgens mij had je toen nog geen bril Lisa), "Kijk Mario (mijn vader dus), IK HEB EEN BEUGEL!" Haar kleine handjes grepen naar haar mond, trokken die beugel er uit.. En verder is het niet voor herhaling vatbaar. En sinds dien zei mijn vader altijd: "Lieve Lisa!"

En hoeveel jaar is dat nu geleden? Ik denk dat we al vanaf groep 1 met elkaar omgaan.

Eigenlijk heb ik echt totaal geen inspiratie om een blog te schrijven. Maar aangezien ik net een zeurende Lisa aan de telefoon had over dat ik mijn blog weer eens bij moest houden, want ze checkte hem om de 5 minuten om te kijken of er nog een nieuwe blog op stond, moest ik maar weer even wat nieuws erop zetten.

Nou Lisa, hier is dan een blog. En zowel héélemaal over jou! Ben je nou niet trots?

Als mijn kleine meisje?

Houvanjou.


Liefss.. Xx

De leuke/sportieve coopertest.

Op dit moment heb ik een studiehuisuur. Dat is een uur dat je verplicht op je rooster heb staan. Dus dan zit je in het studiehuis, en moet je verplicht huiswerk maken. Maar op dit moment zit ik op een rij naast elkaar, achter de computer natuurlijk, met aan het begin Jelle (die met mijn koptelefoon op zit, want hij had geen oordopjes bij zich), Bart, Elise en daarnaast zit ik. Van huiswerk maken komt er op dit moment eventjes niet van. Aangezien we alle 4 uitgeteld en gesloopt achter de computer zitten.
Wij hebben zojuist de bekende en zowel heel erg sportieve coopertest gehad! En nou, dat vraagt wel om wat energie hoor!
Vanochtend had ik het eerste uur vrij, want mijn Duitse lerares had een dagje verlof (wat ze alle leerlingen even met een grote glimlach duidelijk had gemaakt) aangevraagd. Dus daarom zat ik om half 9 op de fiets, en natuurlijk in de regen. Ik had er misschien wel een heel klein beetje op gehoopt dat de coopertest niet door zou gaan. Want ja, dat is natuurlijk ook niet alles heah. Een beetje 12 minuten lang rennen, en dan ook nog eens allemaal moddervlekken op je kont en je rug van dat natte gras.

Oh, ik word even afgeleid. Elise wil laten zien hoe snel zij kan typen in vergelijking met mij. Ze vind het "eng" dat ik een heel verhaal kan typen zonder naar mijn toetsenbord te kijken.
Zo zit ze dus naast me, ik ga het proberen te omschrijven hoor. Ik kijk links van me, en jahoor, haar tong steekt uit haar mond, en ze probeert NIET, maar dan ook niet naar haar toetsenbord te kijken. Wat haar tot nu toe... nog wel een klein beetje lukt.

Goed, waar was ik. Oja, met die vieze moddervlekken op je rug en op je kont. Dat ik daar niet zo veel zin in had vandaag.
Maar natuurlijk ging de coopertest door, en hadden ze een oplossing gevonden tegen die moddervlekken op je kont. En dat was dus een coopertest rennen op KUNSTGRAS! Nou, joepie!
Ging het dus alsnog door. Gelukkig had ik mijn I-pod gister nog onder lading gelegt. Dus kon ik gewoon rennen met muziek op.
Het rennen ging mij nog best wel goed af, gewoon lekker in één tempo. En toen ik klaar was en naar mijn klasgenoot Iman liep, die de tijden en rondes voor mij opschreef, riep ze: "Vet goed Judith! Je hebt een 8,5!" En zo had ik dus even de 2300 meter weten te halen.

En volgens Elise ben ik haar diepste geheimen in mijn blog aan het schrijven. Maar nee kind, geloof me, dat zal ik niet doen hoor. Behalve dan dat het er even niet uitzag met die tong uit je mond. Haha. Ik heb gelukkig wel de goedkeuring van haar om dit in mijn blog te zeggen! GELUKKIG!

En om nog meer te typen heb ik nu even de put niet voor. En ook niet omdat we hier met heel veel klasgenoten zitten en het best wel gezellig is.
Maar ik kan natuurlijk ook een boek pakken uit mijn kluis, en dan gaan zitten leren. Dus, of leren, of gezellig doen..

Oké, gezellig doen dus.


Liefss.. Xx

Hoera! Sint-Maarten!

Zo zit ik weer aan mijn bureau, wat te leren (Ja, dat moet ook wel eens gebeuren). Gaat ineens de voordeurbel. Het eerste wat ik hoor komt van zolder. "Niet alweer heah??" En ja inderdaad, daar staan ze weer voor de deur liedjes te zingen. Nou okay, liedjes zingen? Het word eerder bedelen om snoepjes! Want daar komt het hele Sint-Maarten gedoe ook vandaan. Ik weet nog wel dat toen ik nog een heel lief klein meisje was, dat ik toen ook altijd "liedjes ging zingen."
Geweldig vond ik het! Bij ieder deur kreeg ik een snoepje. En aangezien ik een broer heb van 20, liep hij natuurlijk al veel sneller niet meer dan ik. Dus soms kreeg ik zelfs 2 snoepjes mee! Alleen legte ik die link nog niet helemaal dat ik die avond nog die snoepjes aan mijn broer moest geven. Toen snapte ik dat hele Sint-Maarten gedoe, met dat snoepjes delen, nog niet helemaal. Want dat waren mijn snoepjes en die hadden de mensen aan mij gegeven!
Dus achteraf had mijn broer eigenlijk de helft van mijn snoepzak gekregen. En dat was huilen natuurlijk. Want die zak snoep is zomaar een halve maat gekrompen!
Maar het Sint-Maarten daarna lag die zak nog in de kast. En waren alle spekjes zo hard geworden dat.. Nee, dat vraagt niet om verdere uitleg.

En wat ik me er ook nog van herinner is dat mijn mooie lampionnetje (die ik altijd zelf had gemaakt met mijn lieve juf) altijd van mijn stokje afviel. Dus dan liep ik met 2 handjes vol. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat mijn moeder altijd mee liep.
In mijn ene hand hield ik mijn mooie lampionnetje vast, en in de andere hand hield ik dan mijn lampje vast. En ja, waar moest dan die zak snoep? Oplossing?? MAMA!
En zo was de avond van Sint-Maarten altijd weer gezellig.
Wat hield ik toch van Sint-Maarten.
Net zo veel als al die kindertjes die nu tevreden met een (misschien wel halve) zak snoep van Sint-Maarten op hun schoot zitten. Met een klein glimlachje om hun mond.

Ach, die kindertjes zijn nog zo klein. Zo gek heah, dat wij vroeger ook zo klein zijn geweest. En dat alles niet zoveel uitmaakt. Zolang je maar iets meer verwend word dan je broer/zus, je dat ene cadeautje uit mag zoeken bij de intertoys en dat je dat ene snoepje extra mag krijgen.
Zo gaat dat altijd. Eigenlijk is dat toch veel makkelijker? Je krijgt geen snoepje van je moeder. Wat ga je dan doen? Ja, huilen. Inderdaad. Oké, niet alle kinderen doen dat. Maar ik was er wel zo een. Lekker zo lang janken en zeuren, tot je dat snoepje krijgt. En dan is het weer: "Dankjewel mama. Je bent de liefste mama die er bestaat!" En dan ren je weer tevreden naar buiten, naar je vriendjes en vriendinnetjes. Je laat je snoepje aan hun zien, en meteen staan er 10 kinderen voor de deur te vragen bij je moeder of ze ook een snoepje mogen.

Nu is dat zelfs onbeleefd. Om aan een volwassen moeder te vragen of je een snoepje mag. Nouja, onbeleefd wil ik nou ook weer niet zeggen. Maar het is niet gepast. Vind ik dan, ligt er natuurlijk maar net aan hoe je bent opgevoed.

Maar.. stel nou dat het leven nog steeds zo gemakkelijk gaat?

"Mama? Mag ik een auto?"
"Nee kind, die betaal je zelf maar. Koop maar een goedkope tweedehands."
"Ja maar.. MAMA (en dan komen er een paar scheldwoorden uit je mond, die je eigenlijk nooit gebruikte bij het zeuren om een snoepje), IEDEREEN KRIJGT EEN AUTO!"
(En na heeeeeeeeeeeeeel lang zeuren)
"Okay kind. Zoek maar een mooie (en vooral géén tweedehands) auto uit."

Natuurlijk is dit een voorbeeld want denk ik niet zo vaak voorkomt. Tenminste, laat ik het maar hopen voor de meeste ouders haha. Maar om het zo maar even te omschrijven, nu loopt zoiets heel anders als je iets vraagt. De meeste zullen nu wel denken: "goh, je kan ook overal bij stilstaan." Maar het is wel zó!

En wat ik eigenlijk wilde zeggen, is, was het leven altijd nog steeds maar zo makkelijk. Dat je nog steeds tevreden was met dat ene snoepje, en die ene knuffel van die jongen. Nu word je eigenlijk gewoon verlegen als die ene leuke jongen je een knuffel geeft!

Dit was even mijn conclussie van al dat Sint-Maarten gedoe.



Liefss.. Xx

Op z'n Jaspers.

Op dit moment is het behoorlijk aan het regenen. Net zoals vanochtend, waar ik dus weer wakker van werd en waardoor ik dus behoorlijk geirriteerd was vanochtend. Maar nu is het niet zo erg. Eigenlijk is het nu zelfs grappig, en daar heb ik wel wat leuks over te vertellen.

Jasper begon vandaag te zeuren. "Waarom kom ik niet in je blog voor? Waarom staat mijn naam er niet in? Waarom.. " blablabla. Sorry Jasper. Haha. Maar oké, deze blog is er nu niet om jouw de grond in te boren, maar om een logica die jij vanmiddag had, even duidelijk maken aan de rest van de mensen.

Zoals iedereen weet doet Jasper vwo. Dus is Jasper heel slim. En vanmiddag kwam Jasper mij ophalen uit school vandaan en het waaide echt heel erg, en aangezien we dus de hele weg terug tegenwind hadden, zat het fietsen mij niet bepaald mee. Terwijl ik zat te mopperen op de wind, probeerde Jasper mij uit te leggen hoe het kwam dat het zo hard waaide. En wat zei hij ook alweer? Iets over het lage en hoge drukgebied?? Om eerlijk te zijn weet ik dat al niet meer, en nee dat is niet omdat ik dom ben. Maar omdat hij daarna een veel leukere en vééél logischere logica had, waar ik veel meer mee kon.

"Jasper? Hoe komt het nou dat het zo hard waait? Ik kom nauwelijks voor uit en het duurt nog zo lang!"
"Nou, zal ik jou is even uitleggen hoe dat zit Judith?"
"Ja, doe jij dat is even"
"Op de Noordpool en op de Zuidpool staan twee hele grote reuzen. En die hebben constant ruzie met elkaar. En daarom gaan ze de hele tijd blazen en dáárom waait het zo hard!"
"Oooohhh! Ja, nou snap ik het!"
"Ja? Goedzo! En weet je dan hoe een aardbeving ontstaat?"
"Uhmm.. Nee?"
"Als ze erg boos op elkaar worden, dan gaan ze stampen! En dan gaat de wereld trillen."
"Ooohh! Nou snap ik het helemaal! En als ze nou moeten plassen?"
"Dan.. Ontstaat er een natuurramp."
"En als ze gaan huilen, omdat ze verdrietig zijn?"
"Dan miezert het!"

Nou mensen, de rest kunnen jullie zelf wel verzinnen.

En Jasper, hier is dan een blog over jou, en al helemaal over JOUW enige echte logica!
En nu mag je zelf bepalen of je zeker weet of je nog in m'n blog wil blijven ja of nee!

haha


Liefss.. Xx

Huiswerk makend.

En jahoor, hier zit ik dan, achter mijn bureau met het drama theorie boek open geslagen voor mijn neus. En iedere keer als ik wéér een zinnetje heb gelezen, blader ik weer verder naar blz. 35 om te kijken of ik er dichter bij in de buurt kom. Maar nee hoor, die blz. 35 blijft na iedere zin nog steeds net zo ver weg. Maarja, vrijdag heb ik ook pas die toets joh. En gelukkig heb ik morgenmiddag, morgenavond, woensdagmiddag en woensdagavond nog. Dus zo kan je natuurlijk altijd blijven hopen dat je dan toch, het liefst vóór vrijdag, bij blz. 35 bent uitgekomen.

En eigenlijk was het zelfs mijn bedoeling om vandaag al op z'n minst tot 20 te komen, maar aangezien ik nu op 10 ben, denk ik niet meer dat dat gaat lukken.
En zo heb ik wéér een avondje aan school verpest. Maar dat is vaak een tekort aan motivatie. Zoals ze dat vaak noemen. Want wát is nou dat ene jaartje havo, in je héle leven? Zo bekijk ik het vaak, en ja, dat is inderdaad een manier om je motivatie helemaal tot het nul-niveau te laten dalen.
Soms stijgt dat motivatie gevoel wel eens. Zo had ik laatst een 8,2 voor wiskunde en een 7,5 voor economie. Maar dat is eigenlijk vaak alleen maar rekenwerk, en optelwerk. Dat is vaak niet het lastige, maar theorie leren. Haaloooo.. Theorie leren? Over drámaa? Wat moet je dáár nou weer mee? Denk je dan.

En ja, dat denk ik inderdaad. En daarom vond mijn vinger weer snel het aan-knopje van mijn beeldscherm, en kwam ik vanzelf weer hier op uit. Dus moest ik maar weer even een blogje schrijven over mijn verveelde maandagmiddag/avond.
Errug is datt..

Hebben jullie trouwens ook zoveel last gehad van de regen vanacht? Nou sjonge jonge, ik anders wel! Wat een herrie zeg, dat geluid tegen mijn ramen. Dat getik. Soms is het wel fijn om naar te luisteren, gewoon je ogen dicht doen, en denken dat, zodra je je ogen weer dicht hebt gedaan, dat je dan gewoon weer verder kan gaan dromen. En dat alles weer helemaal ontspannen en eventjes wat verder weg is dan dat het normaal altijd is.
Maar vanochtend was dat even wat anders. Mijn wekker had ik al gezet om 6 uur. Want dan kan ik er om kwart voor 7 helemaal wakker uit m'n bed komen. Tenminste, dat is de bedoeling ervan dat mijn wekker zo vroeg staat. Tegenwoordig kom ik er om 7 uur uit, spring ik snel onder de douche, ga ik heel snel ontbijten (soms moet ik er de helft van weggooien omdat ik het anders niet red), en dan om half 8 weer op de fiets springen, om om 8 uur op school te zijn, snel naar m'n kluis te gaan om de "gewenste" boeken in mijn tas te proppen.
En dat snel naar je kluis lopen, is vaak het eerste probleem waar ik mee geconfronteerd word op zo'n schooldag.
Of nee, die irritatie begint al eerder. Bij het punt dat ik het schoolplein op probeer te fietsen met mijn fiets, en dat al die rokers daar de weg blokkeren. Dan kijken ze je aan, en dan denk je: "Ga aan de kant, stom wijf." Maar natuurlijk kunnen mensen nog steeds géén gedachten lezen, en gaan ze daarmee vaak niet aan de kant. Dus moet je het altijd eventjes vriendelijk vragen. Want ze hadden je natuurlijk nog niet "gezien." Ik vind dat ze bij mij op school maar is iets van een rokershok moeten bouwen ofzo. Vanochtend ook, was er ook een of andere pool (of, weet ik veel uit welk land hij kwam) aan het gráven bij de ingang. Ik dacht nog bij mezelf: "Nou, geloof me, hier bij het coornhert lyceum in haarlem, zal je zeker niks vinden. En al helemaal niet dáár onder de grond." Maar een poging wagen om dat tegen hem te zeggen, doe ik toch niet. Laat die man toch lekker graven. Het is ook zijn werk en zijn manier van geld verdienen.

En dan nu irritatiepunt nummer 2. Ja inderdaad, je raad het al. De bruggers. Ze staan erom bekent dat ze een gi-gan-ti-sche grote tas hebben. Bij sommige valt het wel mee, en is het niet eens te zien dat ze een brugger zijn. Maar bij anderen.. Wow! Zo was er laatst een brugger, die had een tas met WIELTJES! Hoe kom je echt op het idee om dat te doen. Okay, het zal vast wel iets met rugklachten te maken hebben. Aangezien het niet echt een mooi gezicht is.
Maar zo zag ik dus een brugger lopen. Met zo'n tas. En ik heb zo'n lieve en vooral "rustige" jongen in m'n klas. Genaamd Jelle. En dat is zo'n schat waar je lekker mee kan lachen. Vooral als het om leedvermaak gaat..
En jahoor, op die dag, zagen Jelle en ik zo'n brugger lopen. Ik dacht al bij mezelf: "ik denk dat het beter is om nu even door te lopen, dit gaat niet goed." Maar moest wel lachen om het gezicht natuurlijk.
Hoor ik ineens achter me: "WOW JUDITH! MOET JE DIE TAS ZIEN! DIE HEEFT WIELTJES!" En toen.. kon ik niet meer ophouden met lachen. Het was zo'n stom gezicht, dat k het gewoon niet meer kan omschrijven. Jelle, met een open mond, en wijzend naar de tas op wieltjes. Een zielige brugger, met een rooster in d'r hand, die staat te tressen waar nou in gódsnaam lokaal 008 is.
Dat beeld is eventjes niet te beschrijven.

Wat me alleen wel op valt, is dat ik geen brugger meer heb zien lopen met een tas op wieltjes..

Maar okay, om even weer terug te komen op het realistische gedeelte, en vooral het gedeelte waar ik weer gewoon een meisje van 17 ben, die dus geen bruggers uitlacht.
Bruggers lopen inderdaad wel vaak in de weg. Maar vaak zijn het niet de bruggers zélf die in de weg lopen, maar eerder de tas.

Aan dat soort dingen irriteer ik me dus vaak 's ochtends. Maar als ik dan mijn fijne klas weer zie, met Joeke, Jelle, Elise en Naomi. Is mijn irritatie weer weg, en kan ik zo weer een lange schooldag met een glimlach tegemoet gaan.

Dan ga ik me nu weer even concentreren op mijn theorie van drama.


Liefs.. Xx

De beruchte vrijdagavonden.

Deze blog ga ik schrijven dankzij Angela. Zij is altijd zo creatief in dit soort dingen, en daarom begon zij meteen (na die beruchte vrijdagavond in de kleedkamers), dat ze daar wel eens een blog over kon gaan schrijven. Dus ik ben haar best wel dankbaar voor mijn creativiteit die ik zojuist eventjes naar boven kon gaan halen.

Het idee wás dus, om een blog te gaan schrijven over de vrijdagavond, de badminton. Maar dan niet over de gewone training, het biertje doen na de training, het naar huis fietsen na de training. Maar nééé, wij beginnen helemaal bij het begin. Dat Lisa en ik binnen komen stampen en dat we de kleedkamers binnen gaan om ons om te kleden..
Normaal gesproken (de normale mensen dan), komt iedereen de kleedkamer binnen om zich om te kleden, en gaat vervolgens de hal in om daar (intensief) te gaan badmintonnen.
Maar bij ons verloopt dat altijd ietsje anders.. (A)

Lisa en ik stampen de badmintonzaal binnen, dat gaat altijd nog vrij rustig. Maar afgelopen vrijdag (7-11) hadden wij een nieuwe broek gekocht bij die nieuwe kledingwinkel, Lake Side. Dus wij hadden nieuwe broeken. Vervolgens stórmen wij de kleedkamer binnen, gaan met onze kont staan draaien en roepen heel hard: "IK HEB EEN NIEUWE BRROEEHOOEEEK!". En iedereen die dan een normaal gesprek probeert te beginnen, om even de gewone normale week te bespreken, krijgt hier de kans niet meer voor aangezien die meteen een kont in z'n gezicht krijgt geduwt omdat die gekke (Lisa en ik) die middag nog een nieuwe broek hebben gekocht.

Maar dat niet alleen, hard zingend kleden wij ons om, en vang ik af en toe een gesprek op van b.v. Dominique. Dat ze lief haar hamstertje uit haar kooitje wilde halen, maar dat die hamster het daar niet zo mee eens was en hard in haar vinger beet. Dus Dominique zat hier natuurlijk behoorlijk over te klagen, wat wij natuurlijk allemaal erg logisch vonden. Dus alle meiden praatte erg meelevend met haar mee. Dan komt er iemand (ik ben helaas vergeten wie dat was), met een verhaal over een jongen (ook die naam ben ik vergeten). Ze sprak de naam heel lief uit, en toen iemand vroeg: "Is dat je vriendje?" Krijg je een vriendelijk antwoord als: "NEE! Tis een lul!"

En dan komt (met klap op de vuurpijl) Miriam ook nog eens binnen. En die word har-te-lijk begroet door Angela en mij.. De tekst van ons liedje gaat ongeveer zo: "Mi-ri-am". En als je dit zo leest, weet je natuurlijk metéén hoe die tekst gaat en wat voor melodie je erbij gebruikt. Miriam Molenaar kan dat vast en zeker wel even uitleggen

Vervolgens word er nog meer gezongen en meegepraat, en als we dan eindelijk helemaal zijn omgekleed, gaan we de sporthal binnen, en gaan we beginnen aan onze "serieuse" training.
Af en toe hoor je nog op de baan: "Ik heb een nieuwe brrooeehooeeeekk". Maar verder hoor je niks meer over de chaos in de kleedkamer, dat zich vóór de training plaatsvond.

Dus hier kan je uit concluderen, dat onze warming-up vaak bijna al actiever is dan de warming-up die we krijgen bij de gehele training!

Och, die vrijdagavonden zijn toch altijd zóóó leuk!

*Met dank aan Angela van der Lans (L)*

I was born to make you happy.

I was born to make you happy. Daar moet je niet zo heel lang over nadenken. Want dan ga je in de knoop zitten. Hoe kan je namelijk geboren zijn om iemand gelukkig te maken? Het is namelijk de bedoeling dat je jezelf gelukkig maakt. Hoe kan je andere gelukkig maken als je zelf niet gelukkig bent? Dat heb ik mezelf altijd aangeleerd, maar toch blijft dat een lastig begrip.
Vaak als je je omgeving gelukkig wil maken, gaat dat juist altijd fout. Dan denk je niet meer aan jezelf. Er zijn inderdaad ook mensen die echt te veel aan zichzelf denken. Aan dat soort mensen kan ik me soms behoorlijk irriteren, het maakt me niet uit als mensen een groot zelfbeeld hebben. Vaak is dat juist alleen maar goed. Want onzekerheid is ook al helemaal niet goed.
De mensen die juist onzeker zijn, staan ook vaak in het middelpunt.
Zo heb je bijvoorbeeld 2 soorten "middelpunten." Zo heb je een middelpunt van belangstelling, om het zo maar even te noemen, en het middelpunt van pesten.
Allebei zijn ze heel erg onzeker. Die mensen die namelijk pesten (middelpunt van belangstelling), zijn vaak onzeker omdat ze heel veel "aanhangers" hebben. En het is natuurlijk niet goed voor je reputatie om er zo eentje te verliezen.
En dan natuurlijk nog de mensen die gepest wórden.
Meestal begint dat bij het begin van het jaar of halverwege. Eerst gaat hij/zij heel stil in een hoekje zitten. En is ze bang dat ze niet opvalt. Maar natuurlijk word ze gezien? Anders zou iedereen toch tegen haar oplopen? Haar niet ontwijken? En als ze dan weer per ongeluk haar boeken laat vallen omdat er iemand tegen haar aan liep, word ze toch ook weer gezien? Of in ieder geval gevoelt? Het is niet goed om jezelf in een klein hoekje op te stellen. Iedereen is anders, en iedereen heeft het recht om zichzelf te laten zien. Je hoeft toch niet met iederéén bevriend te zijn? Er zijn altijd wel mensen die je wel of niet aardig vind.

Iedereen praat wel eens over iemand achter z'n rug om. Vaak is dat gemeen om te doen, maar het hoort er ook bij om je frustraties eventjes kwijt te raken.
Meestal zijn er 2 opties, OF je gaat naar een goede vriendin van je, en gaat daar eventjes staan zeuren over die andere die net eventjes niet zo aardig tegen je deed, of je zegt het gewoon tegen die ene die niet zo aardig tegen je doet.
Vaak is het recht op iemand af stappen vaak het beste om te doen.
Dat is regelrecht en eerlijkheid duurt altijd het langst.

Zo zeg ik wel is: "beter verdriet door de waarheid, dan getroost door een leugen."
Natuurlijk is het nooit fijn om de waarheid te horen, maar dan weet je tenminste waar het op staat. Ik ben ook niet altijd eerlijk hoor, dat zal ik maar even toegeven, maar ik vind het wel belangrijk om te weten hoe andere er over denken als ik in een discussie sta met iemand. Niet dat ik altijd de waarheid aan kan (zoals ik net al zei). Maar dan kan je tenminste met beiden benen op de grond gaan staan, je handen in je zij zetten, en denken: "Tsjaa.."
Dat denken word vaak het lastige onderdeel, want als je geconfronteerd word met de waarheid, wat moet je dan doen? De waarheid is altijd net iets anders dan verwacht. Ookal zeggen de meesten wel: "ach, ik zag het toch wel aankomen" of "het komt wel goed."
Stel nou dat je bijvoorbeeld al heel lang achter een jongen aan zit, en je weet nou niet wat hij wil, dan hoor je toch ook liever dat hij je wél leuk vind. En dat hij alles voor je wil doen en alles voor je over heeft? Maar als hij dat natuurlijk niet heeft, dan is het niet fijn om te horen, maar het is wél fijn om te weten waar je aan toe bent.

Maar de waarheid is altijd lastig hoor. Zo zei mijn moeder voor mijn 4e verjaardag dat ik op mijn 4e heel groot zou zijn, en dat ik naar school zou gaan. Nou, dat had ze beter niet kunnen zeggen, want op mijn 4e verjaardag was het meteen raak. Ik stond huilend naast haar in de badkamer. Ze vroeg natuurlijk wat er met me was, en ik begon nog harder te huilen. Waarop ik zei: "Je zei dat ik groter zou worden, maar ik ben nog net zo groot als gisteren." Je lacht er natuurlijk om, en ik lach er zelf ook om, maar het is wel een voorbeeld van de waarheid.
Maar zie je het al voor je? Een klein meisje, huilend naast haar moeder, omdat ze niet groter is dan de dag daarvoor? Dat had haar moeder haar nog wel zo beloofd..
Nu weet je natuurlijk hoe zoiets bedoeld word. Maar als zo'n klein meisje weet je niet beter.
Daarna ga je naar school, en weet je dat opmerkingen figuurlijk en letterlijk kunnen zijn en hoe je ze op moet vatten.
Zo word je ook groter en ouder.

En zo zit ik hier dan (13 jaar later na het "groter worden"), achter de computer. Die ik net nog als dreigement uit het raam zou gooien, omdat hij er mee gekapt was eerder deze dag. En zo zit ik hier dan, een bericht te typen voor mijn eerste blog.
Hopend dat mensen het lezen of dat ze het accepteren, en of ze er stil bij zullen staan bij dingen die ik hier heb gezegt.

Ik moet nu maar is gaan afsluiten, want mijn moeder is al een paar keer binnen komen vallen om te zeggen dat ik naar mijn bed moet. Aangezien het geen rustig weekendje was.

Sweet dreams.